चपला आणि सत्कार - भाग ६

नाथा सिव्हिलला पोहोचेपर्यंत उशीर झाला होता, एकतर दुपारचे चार वाजलेले आणि सकाळच्या शिपायाची ड्युटी संपत आल्यानं त्यानं दिवसातलं शेवटचं गि-हाईक जास्त घासाघीस न करता सौदा पटवुन मोकळा झाला होता. नाथानं लक्ष्मीच्या देवळाजवळ गाडी लावली तेंव्हाच त्याला शवागाराच्या समोरच्या लिंबाच्या झाडाखाली उभा असलेला मदनचा बाप व बाकीची मंडळी दिसली होती. शववाहिकेचा ड्रायव्हर गाडी रिव्हर्स घेत होता म्हणजे सगळं झालं होतं. खरंतर बाकी सगळं बाजुला ठेवुन आपल्या तालमीचा पोरगा म्हणुन तरी नाथानं तिथं जायला हवं होतं, पण गेल्या दोन तीन महिन्यात चपला घ्यायला अन दुरुस्तीच्या निमित्तानं बायकोचं मदनच्या दुकानात जाणं नाथाला खटकत होतंच. आणि त्यावरुन त्यांचे दोन तीन वेळा वाद सुद्धा झालेले होते. अर्थात त्याची बायको, हो लग्न न केलेलीच होती, दिसायला होतीच तशी. इथं नाथाचं लक्ष मदनच्या बापावर होतं तेवढ्यातच सि बिल्डिंगमधुन सिव्हिल सर्जन मॅडम बरोबर माननीयांना पाहुन तो चमकला. इतर वेळी नाथानं हे एकत्र येणं ' आलं तिच्यायला एड्स कमी झाला का नाय बघायला' असं म्हणुन उडवुन लावलं असतं. पण आज काहीतरी वेगळं होतं. तो पटकन समोरच्या ओपिडि मध्ये घुसला. तिथल्या गर्दीत तो मिसळुन गेला. म्हणजे किमान त्याला तरी असं वाटत होतं, पण तिथंही त्याच्या मागं एकजण येतंच होता. उगाचच नाथानं एक दाताच्या डॉक्टरला भेट्ण्यासाठी केस पेपर काढुन घेतला आणि बाहेर दरवाज्याजवळ येउन थांबला. बाहेर गोंधळ अजुनच वाढला होता. शववाहिकेच्या आजुबाजुला आता बरीच गर्दी होती, पत्रकार लोक होते आणि सोलापुर लोकल केबल टिव्हीचा माणुस शुटिंग करत होता. गर्दीत माननीय बरेच हातवारे करुन बोलत होते, बाजुला एसिपि हो ला हो असा चेहरा करत उभ्रे होते. मागं सिव्हिल सर्जन मॅडम पण होतीच. प्रकरणाला वेगळंच वळण लागत होतं आणि हे प्रकरण हाताबाहेर जातंय का काय अशी शंका नाथाला यायला लागली.

संध्याकाळ पर्यंत आनंदला माननीयांना भेटताच आलं नव्हतं, पक्षाचे प्रदेशाध्यक्ष आल्यानं दिवसभर ते त्याच कामात होते. क्लबमध्ये बसलेला असताना आनंदला निरोप आला की त्याला इरिगेशनच्या गेस्ट हाउसवर बोलावलं आहे. हाताखालच्या लोकांना क्लब लवकर बंद करण्याच्या सुचना देउन तो दोन कार्यकर्ते घेउन निघाला. इरिगेशन गेस्ट हाउसवर प्रदेशाध्यक्ष आल्यानं बरीच गर्दी होती. आनंदनं गाडी एका बाजुला लावली अन कार्यकर्त्यांबरोबर गेस्ट हाउसच्या बाहेर असलेल्या गर्दीत उभा राहिला. तिथं ओळ्खीचे बरेच जण होते. त्यांच्याशी बोलण्यात थोडा वेळ गेला, पण या प्रकरणामुळं त्याच्याशी कुणी फारसं बोलत नव्हतं. रात्र बरीच झाली, बाहेर लॉन वरच्या बैठकी आटोपुन प्रदेशाध्यक्ष आत गेल्यावर माननियांनी आनंदला आत येण्याचा निरोप दिला. आत गेल्यावर नमस्कार वगैरे करण्याच्या आधीच माननीय आणि प्रदेशाध्यक्षांनी डायरेक्ट आईबहिण काढायला सुरु केलं. एक तर मुळात या वेळात असली भानगड करायलाच नको होती आणि केलीच तर ही झालेली चुक निस्तरली जाय्ला हवी होती. पण आता ते शक्य नव्हतं समोरच्यानं एक पाउल उचललेलं होतं. माननियांनी मग नाथाला फोन लावला, बराच वेळ फोन उचलला गेला नाही. दोन तीन वेळा असं झाल्यावर माननीय भयंकर चिडले आणि नाथाला पण शिव्या घालायला सुरु केल्या. आनंदला तिथल्या तिथं जाउन नाथाला तिथं घेउन यायला सांगितलं. आजच्या दिवशी तालमीच्या लोकांपैकी फक्त नाथाच सोलापुरात होता अन बाकीचे कुठं गेले होते याचे फक्त अंदाजच केले जात होते.

नाथानं मुद्दामच फोन उचलला नाही, बरोबरची कुणी लोकं नसताना ह्या भानगडीत त्याला पडायचं नव्हतं, आणि जर आनंद किंवा अजुन कुणी बोलवायला आला असताच तर आयता मासा गळात पडला असता, नाथा घरातुन उठुन कार्यालयात गेला, एक दोन फोन केले, पंधरा मिनिटात १५- २० पोरं कार्यालयात आली. सगळ्यांना काय काय करायचं ते सांगुन नाथानं कार्यालय बंद केलं. मागं जाउन गणपतीच्या पाया पडला आणि घरी आला. गल्लीच्या या टोकापासुन ते त्या टोकापर्यंत तयारी झालेली होती. एक तास वाट पाहिल्यावर नाथा कंटाळला तशी पोरं सुद्धा कंटाळली. बंद दुकानाच्या बाहेरच्या कट्ट्यावर बसुन रात्री अकरा वाजता किती अन काय गप्पा मारणार नुसतं बसुन, बरोबर काय प्यायला नाय अन चकणा नाय. गल्लीच्या समोरुन एक चार चाकी सुसाट गेल्यावर मात्र पुन्हा सगळे सावधान बसले, तीच गाडी दोन तीन वेळा इकडुन तिकडं गेली आणि नंतर तांबटक-याच्या दुकानाजवळ थांबली. मागं अजुन एक जीप येउन थांबली होती. आनंद जीपमधुन खाली उतरला अन पुन्हा नाथाला फोन लावला. नाथा अंथरुणात जागाच होता, हात लांब करुन फोन घेतला, नंबर बघुन त्याच्या डोक्यात पुन्हा राग भरला. त्यानं अंगावरनं चादर झटकावी तशी बायकोला झटकली, अन उठुन किचन मध्ये गेला. स्वयपाकाच्या कट्ट्याच्या खाली कप्पा होता, तो उघडला, मागच्या बाजुच्या आमसुलं गच्च भरलेली बरणी होती ,ती काढुन ओट्यावर टाकायला सुरुवात केली. सगळी बरणी रिकामी झाली तरी त्याला किल्ली मिळाली नाही. किचनच्या दारात उभ्या राहिलेल्या त्याच्या बायकोकडं त्यानं रागानं पाहिलं ' ************, कुठं ठेवलीय किल्ली? तिनं शांतपणं सांगितलं ' गटारात टाकली परवाच', नाथा रागानं थरथरत तिच्याकडं आला, मगाशी त्यानंच प्रेमानं सोडलेले केस आता रागानं धरुन तिचं डोकं मागच्या भिंतीवर आपटलं, जीवाच्या आकांतानं ती ओरडली. त्याच आवाजात फोनची रिंग वाजायला सुरुवात झाली.

नाथा फोन उचलत नसल्यानं आनंदला अजुनच राग येत होता, पुन्हा पुन्हा तो फोन लावत होता. बोळातलं सगळे स्ट्रिट लाईट बंद होते, असलेल्या मिणमिणत्या उजेडात एक दोन कट्ट्यावर बसलेली माणसं पाहुन थेट आत जायचा विचार त्यानं झटकुन टाकला. त्यातच पुन्हा माननीयांचा फोन आला, फोनवर पण शिव्यांशिवाय काही नव्हतंच. त्याचा संयम आता सुटायला लागला होता, त्यानं जीपमधुन चार लोकांना उतरवलं आणि त्यांना घेउन आत निघाला. नुसतं नाथाला बोलवायला जायचं असल्यानं हातात दिसण्यासारखं काही घेउन जाणं शक्य नव्हतं म्हणुन अंगावर लपवता येतील तेवढीच हत्यारं घेउन चार पाच जणं पुढं निघाले. बोळाच्या आत दहा पंधरा फुट गेल्यावरच मागुन कोणीतरी येत असल्याची जाणिव होत होती. पण आता मागं वळणं शक्य नव्हतं, आनंद्चा फोन वाजला, नुस्ताच नंबर दिसत असल्यानं फोन कुणाचा आहे कळालं नाही आणि फोन घेईपर्यंत कट झाला, तो पुन्हा वैतागला. चिडुन सरळ अरगडे वाड्यासमोर जाउन उभा राहिला. वाड्याचा जाळीचा लोखंडी दरवाजा बंद होता. आतुन कुलुप लावलेलं. बरोबरच्या एकाला त्यानं पुढं जाउन नाथाला हाक मारायला सांगितलं, त्याच्या एका हातात फोन होता अन दुसरा हात पोटावर खोचलेल्या पिस्तुलावर होता. ' नाथा पैलवान ओ नाथा पैलवान ' रात्रीच्या अंधारात आवाज जरा जास्तच जोरात आला. हाक पहिल्या तीन खोल्या ओलांडुन पार नाथाच्या खोलीपर्यंत जाउन पोहोचली.

हाक आली तेंव्हा नाथाचं खोलीच्या भिंतीत असलेल्या कपाटाचं कुलुप तोडुन झालं होतं. आत मधल्या वरच्या कप्प्यात कपड्यांच्या ढिगामागचा एक लेदरचा पाउच काढला. त्यावेळी कपाळातुन येणारं रक्त एका हातानं थांबवत त्याची बायको त्याच्या पायाला पकडुन रडत होती. पाउच मधुन नाथानं हत्यार काढलं, गोळ्या भरल्या अन अंगावर शर्ट अडकवुन बाहेर निघाला. दरवाजाची कडी काढली, आधी एक फोन केला. रिंग बोळाच्या दुस-या टोकाला वाजली अन नाथा खोलीच्या बाहेर पडला. तो वाड्यातल्या अंधा-या बोळकांडातुन दरवाज्याजवळ येईपर्यंत बाहेरचा बोळ दोन्ही बाजुंनी पॅक झाला होता. बाहेर मुख्य रस्त्यावर उभ्या असलेल्या दोन्ही गाड्याच्या बाजुला एक एक चार चाकी टेम्पो येउन उभे राहिले होते. सगळं काही नाथाच्या प्लॅननुसार होत होतं. समोर अंधारातुन कुणी येतंय का नाही हे दिसत नसल्यानं दाराबाहेर उभ्या असलेल्यानं पुन्हा एक हाक मारली ' ओ नाथा पैलवान' '*************** येतोय बे भडव्या, जास्त खाज सुटलीय का *****' त्या हाकेला नाथानं उत्तर दिलं अन खोलीचा दरवाजा धाडकन ओढुन बाहेरुन कडी घालुन घेतली. हत्यार नाथानं पँटच्या खिशात ठेवलं होतं. चपला घालायचा प्रश्नच नव्हता, बोळातुन सरळ दाराजवळ येउन नाथानं पुन्हा त्या हाक मारणा-याला शिव्या दिल्या, दाराचं कुलुप काढलं, बाजुच्याच एका कोनाड्यात कुलुप किल्ली ठेवली अन दरवाजा उघडुन बाहेर आला. समोरच आनंद अन त्याची चार लोकं उभी होती.

' तिच्यायला, कोणय बे रात्रीचं हाका मारायलय, तुमच्यायला माज आला काय जास्त भडव्यांनो ', याला उत्तर देण्याच्या मुडमध्ये आनंद नव्हता. तो जमेल तेवढ्या शांतपणे समोर आला ' पैलवान, मी भांडायला आलो नाय इतं, साहेबानं तुला घिउन यायला सांगितलंय गेस्ट हाउसला, चल' , वाड्यच्या द्गडी पायरीवर बसत नाथा हसला, ' का बे, तुझा तो भडवा माननिय माझा सासरा लागतो का बे, तिच्यायला त्याला सांग भेटायचं असेल तर ये इथं मंडळात, का गांडीला घाम येतो का त्याच्या काय तालमी जवळ यायला' आनंदला हेच अपेक्षित होतं. ' नाथा हा वक्त आपसात भांडायचा नाय, जे झालं ते चुकिनं झालं हे तुला पण माहितंय, उगा लांबट लावण्यानं काय होणार नाय, तु चल साहेबाबरोबर बसु, बोलुन सगळं मिटवुन टाकु. सकाळी साहेब गेले होते सिव्हिल मध्ये त्या पोराच्या घरच्यांना भेटायला, त्या पोराच्या भावाबरोबर झालंय बोलणं साहेबांचं, ते मिटवुन घेतोय आम्ही, तुमाला काय ताप नाय होणार त्याचा' नाथाचे हात पाय थरथरत होते, ' भाडखाव, अबे म्हणजे चुकला नसता तर कुणाला लावलं असतं धर्माला, होय बे ***********च्या, हां आणि मिटवलं म्हंजे काय बे, ते पोरगं मिळणारय का परत त्याच्या आय बापाला. हे पाह्यलं का, ' दोन्ही पाय त्याच्या समोर नाचवत नाथा म्हणाला. आनंद तसा ही मनातुन घाबरलेला होताच ते बिन चपलेचं पाय बघुन तो अजुनच घाबरला. तरी उसनं अवसान आणुन बोलला ' ए उगा नाटकं नको करु *****, इथं काय तुझ्या बारशाला नाय आलो, गप बोलावलंय तर चल गुपचुप नायतर पाय मोडुन घेउन जाईन तुला. एकतर तुला मागं नाय ना पुढं, एकटा खुरडत खुरडत -हाशील जिंदगीभर' एवढं बोलुन त्यानं पोटावर लावलेलं पिस्तुल काढलं अन....

Print Page