Wednesday, October 19, 2011

स्टेट ऑफ द आर्ट - भाग १५ - अंतिम.


आज ऑफिस करुन घरी आलो, पांढरी पँट घालुन मिटिंगला जायची तयारी केली. अनुनं आज हे सगळं संपवुन आलास तर बरं नाहीतर..... अशी धमकी दिली होती. नित्याला फोन करुन कळवलं, काही कमी जास्त झालं तर त्याला निदान ते हॉटेल तरी माहित होतं. कोरेगाव पार्कात पोहोचायला तब्बल एक तास गेला. हॉटेलच्या पार्किंगमध्ये गाडी लावली तोच बाजुच्या ड्रायव्हरनं टेबल नंबर सांगितला अन निघुन गेला. वर रेस्टाँरंट मध्ये आलो, टेबल नंबरची तशी गरज नव्हतीच. एवढे सगळे पांढरे कपडे घातलेले लोक त्या अंधा-या जागेत लगेच समजले असते, तरी पण कॅप्टनला टेबल नंबर दिला, आज पाहिलं तर त्या टेबलवर सगळे फॅन्सी ड्रेस घालुन आलेले होते, तो सदगृहुस्थ आणि आयटम दोघेच जण. पहिल्यावेळेप्रमाणे टॅब बदलुन झाले, जेंव्हा माझा टॅब माझ्याकडे आला तेंव्हा त्यावर एक वर्ड फाईल होती. त्यात मी जे केलं होतं १५ लाखांसाठी ते डबलगेम आहे हे समजण्यात आलं होतं आणि या चुकीबद्दल मला या नेटवर्क मधुन बाहेर काढण्यात आल्याचं सांगितलं. हे सगळं वाचुन मला तो टॅब आणि सगळी सिमकार्ड त्यांना परत करायचं होतं आणि झाल्या प्रकाराबद्दल गप्प राहायचं होतं, विसरुन जायचं होतं. थोडक्यात ते चंपा - चमेली ही लॉयल्टी टेस्ट होती ज्यात मी अडकायला नको होतं.
मी गप्प राहणं मान्य जरी केलं तरी ही लोकं मला फॉलो करणार आणि माझ्यावर नजर ठेवणार हे नक्की होतं. हे सगळं मी मान्य करुन टॅब परत द्यायचा होता, आता माझ्या मनात एकामागुन एक वादळं येत होती. ज्यासाठी हे सुरु केलं ते पुर्ण झालं होतं, उद्या पैसे देउन कागदपत्रं झाली की हेम्या मोकळा होणार होता, उरलेल्या पैशातुन होम लोन फिटणार होतं. तसं पाहता आता मला या नेटवर्कची, या टेनश्नची काही गरज नव्हती, पण गरज आणि हाव या दोन वेगळ्या गोष्टी असतात, ज्यांच्यात फरक करणारा मनुष्य फार मोठा असावा लागतो.
आणि त्यामुळंच मी आज खरंच डबल गेम खेळलो होतो, आज दुपारी मी ब-याच विनवण्या आणि धमक्या यांचा वापर करुन हेम्याला लॅपटॉप मधुन टॅब मध्ये आणला होता, तो टॅबमधल्या मेमरी कार्डमध्ये होता आता, अन ज्यावेळी हे टॅब बदलाबदली झाली तेंव्हा माझ्या टॅब मधलं मेमरी कार्ड फॉर्मट करण्यासाठी त्या आयटमच्या टॅब मध्ये घातलेलं होतं, एवढ्या दिवसात हेम्याला कट पेस्ट अन कॉपि पेस्ट मधला फरक समजला होता, जेंव्हा टॅब माझ्याकडे परत आला तेंव्हा त्याच्या मेमरी कार्डमध्ये ४ जिबी डाटा होता, आणि मी वेळ काढत होतो कारण तो डाटा मी अपलोड करत होतो एका ठिकाणी, हे हेम्यानं केलं असतं तर लगेच झालं असतं, पण सध्या मी इथं असलेल्या आयडियाच्या रेंजवर अबलंवुन होतो, अजुन ६-७ मिनिटं लागणार होती, जी माझ्या साठी अतिशय महत्वाची होती. एकदा हे पार पडलं की मी मोकळा होणार होतो, या पार्टीची काही माहिती मला मिळणार होती, ती वापरुन पैसे कसे कमवायचे हे जरी नक्की नसलं तरी किमान माझ्या अन माझ्या कुटुंबाच्या संरक्षणासाठी मी ती निश्चीत वापरु शकणार होतो, आणि त्या पेक्षा महत्वाचं ज्याची मी कल्पनाच केली नव्हती ते इथं होत होतं......
पण एकच मिनिट इथं तर माझा डबल गेम ट्रिपल होत होता, मी मनातल्या मनात गांगुली सारखा शर्ट फड्कावत होतो, एक मी या लफड्यातुन बाहेर पडत होतो, बाहेर पडलो तरी माझं संरक्षण करण्याची सगळी सोय करुन आणि तिसरा आणि इथं झालेला अनपेक्षित फायदा म्हणजे, मला तो टॅब, सिमकार्ड, मेमरी कार्ड परत द्यायचं होतं आणि त्याबरोबर एकदम बेस्ट गोष्ट होत होती, या सगळ्याचं मुळ म्हणजे हेम्या काहीही न करता त्या मेमरी कार्ड बरोबर निघुन जाणार होता. खरंतर मला इथं त्या खालच्या डान्सफ्लोअरवर जाउन नाचावंसं वाटत होतं. त्या दोघांची चुळबुळ वाढत होती, मी टॅबवर एवढा वेळ काहीतरी करतो आहे हे त्यांच्या लक्षात येत होतं, आणि एक छोटीशी खोच मला आता लक्षात आली ती त्या टॅबवरचा डाटा ट्रान्सफरचा छोटा एलइडि लुकलुकत होता, आता मात्र मी नेहमीसारखा घाबरलो, तिथल्या अंधारात हे लक्षात येणं सहज शक्य होतं. पण आयडियाच्या कृपेनं तसं काही व्हायच्या आत ते संपलं, मी टॅब बंद केला, डाटा त्या कार्डात कसा आला हे कुणालाच कळणार नसल्यानं मला काही घेणं देणं नव्हतं. पुन्हा टॅबची अदलाबदली झाली. त्या गृहुस्थाकडं दोन तर आयटम कडं एक टॅब गेला, दोघंही उठुन निघुन गेले,
वेटरनं बिल आणुन ठेवलं आणि माझे डोळे पांढरे झाले, ही लोकं इथं गेले ३ दिवस राहात होती त्याचं बिल पण माझ्याच बोकांडी मारलं होतं. दोन रुम तिन दिवस, त्या तीन दिवसांचं खाणं पिणं वगैरे धरुन एकुण ४२०००/- बिल झालेलं होतं, माझ्या मोबाईलचा प्लॅश चालु करुन मी बिल पाहिलं, ही लोकं पाण्याऐवजी शँपेनच पित असावीत असं वाटलं, पण पर्याय काहीच नव्हता अन माझ्या अकाउंटला तेवढे पैसे पण नव्हते, शेवटी त्या मॅनेजरला कसं बसं पटवुन एक डेबिट कार्ड अन दोन क्रेडिट कार्ड वापरुन बिल चुकतं करुन घरी आलो.
दुस-या दिवशी पहाटे निघुन गावाला जायचं होतं, सुरेखाचे ७-८ फोन येउन गेले होते, तिची कागदपत्रं तयार झाली असावीत. नित्याला आणि शकुताईला रात्री इकडंच झोपायला बोलावलं होतं, उद्या जायचं असल्यानं अनुनं काही स्वयंपाक केलेला नव्हता, मग सगळेजण पालवी मध्ये जेवायला गेलो, जेवण करुन मग दुर्गा मध्ये कोल्ड कॉफी पिउन घरी आलो.
पाड्व्यानंतर गावाला जाउन आलो, त्या दिवसापासुन जी झोप उडाली होती ती आज पुन्हा निवांत लागेल असं वाटत होतं, पण कुठलं काय पुन्हा डोक्यात विचार फेर धरुन नाचतच होते, जे केलं ते बरोबर होतं का ? मी हेम्याचा विश्वासघात केला होता का? मी जे केलं ते हेम्यानं केलेल्या विश्वासघाताची परतफेड होती ? का ती तर मंद्यानं त्याला उडवुन ती केलेली होतीच ? , तसं असेल तर आता ही विश्वासघाताची एक नविन मालिका मी सुरु करत होतो का ? हेम्या मला कधीतरी भेटेल अन याची परतफेड करेल का? हेम्यानं तसं करायचं ठरवलं तर मी मला कसं वाचवणार होतो ? एक ना अनेक,
शेवटी तुम्हाला पण एक गोष्ट सांगतो, हे सगळं मी तुम्हाला सांगतोय हे एव्हाना हेम्याला कळालेलं असणार आहे, त्यामुळं मी तर सावध राहतोच आहे पण तुम्ही पण जरा सावध रहा, कधी काहीही न करता अचानक तुमच्याकडं काही डाटा आला किंवा तुमचा काही डाटा गेला तर हेम्या असेल तो, सांगता येत नाही, त्यामुळं जरा सांभाळुनच रहा, कारण आता तो अनियंत्रित आणि स्टेट ऑफ द आर्ट* फ्रिक्वेन्सी बेस व्हायरस आहे, ज्याला सध्या उपलब्ध असलेली कोणतीच सिक्युरीटी सिस्टिम पकडु किंवा मारु शकत नाही. तो तुम्हाला भेटेपर्यंत गुड लक.
--- समाप्त -----
ही मालिका वाचल्याबद्दल आपणा सर्वांचे अतिशय आभार, या मालिकेतील सर्व पात्रे, स्थळं, घटना, यांचा प्रत्यक्ष किंवा वास्तवातील पात्रे, स्थळ व घटनांशी काहीही साधर्म्य आढळल्यास तो फक्त एक योगायोग आहे, कारण ही पुर्ण मालिका एक फक्त आणि फक्त एक कल्पनाविलासच आहे, अर्थात आजपर्यंत असे बरेच कल्पनाविलास प्रत्यक्षात साकार होण्याच्या घटना झालेल्या आहेतच, त्यामुळे ह्या कल्पनाविलासाबद्दल देखिल ही शक्यता नाकारता येत नाही. या संपुर्ण कथेमुळे अजाणतेपणी कुणाच्या भावना दुखावल्या असतील तर क्षमस्व.
धन्यवाद.
* state of the art -- The highest level of development, as of a device, technique, or scientific field, achieved at a particular time: (साभार - http://www.thefreedictionary.com/state+of+the+art)


Print Page

Sunday, October 16, 2011

स्टेट ऑफ द आर्ट - भाग १४


कारण जर तो प्लॅट नंबर बरोबर होता तर आता पुन्हा मी बेशुद्ध व्हायची वेळ होती, त्या प्लॅटवर नाव होतं आ.कृ,देशपांडे आणि खाली पाटी होती ' sunita's beuti secrets'.............
दोन मिनिटं मी कठड्याला धरुन उभा राहिलो, अभिमन्युला चक्रव्युहात अडकल्यावर जे वाटलं असेल किंवा १० नंबरच्या बॅटमनला समोरुन शेन वॉर्न बॉलिंग करताना आजुबाजुला क्लोज इन फिल्डर लावल्यावर गार्ड घेताना जी धडधड होत असेल ती मला होत होती. आत जावं का जावु नये, अनु पण याच पार्लरबद्दल बोलत होती, सुनिताज का काय ते, आता कुणाला फोन करणं शक्य नव्हतं आणि मागं फिरणंही कारण प्रश्न पंधरा लाखांचा होता. धीर करुन दरवाजावरची बेल दाबली, एका टिपिकल पार्लर असिस्टंट पोरीनं दरवाजा उघडला, डोक्यात चार पाच काड्या, कानावर एक अन हातात एक ब्रश, ' येस हु डु यु वाँट ?' शुद्ध इंग्रजीत प्रश्न आला, या डाटथेफ्टच्या भानगडीत पहिल्यांदाच कुणीतरी बोलत होतं, काय सांगावं कळालं नाही, पण दुस-याच क्षणाला मेंद्च्या ज्या भागाचा ताबा गुन्हेगारानं घेतला होता तो कामाला आला, मी पटकन बॅगमधुन टॅब काढुन दाखवला. त्या पोरीच्या चेह-यावरचे भाव बदलले अन ती फटकन आत गेली. पुन्हा बाहेर आली ती, एक बॉक्स होता, तो दाणकन बाहेर फेकत म्हणाली ' ले जाव तुम्हारा मटेरियल, ऐसा घटिया माल हमको नही मांगताय, फोकट दिया तो भी नही, और तुम्हारा पैसा लेके जाव कोरेगाव पार्क के ब्रँच से, परसो शाम को' मी शांतपणे बॉक्स उचलला, आणि खाली आलो. गाडीत बसुन तो उघडणं धोक्याचं होतं, बॉक्स मागं ठेवला अन गाडीत अनुची वाट पाहात बसलो. आता पुन्हा वर जाउन माझी बायको इथं आली आहे हे सांगितलं असतं तर मेलोच असतो. सीट मागं करुन पडलो असताना एक गोष्ट लक्षात आली की, त्या प्लॅटच्या खिडकीतुन मी तिथंच उभा आहे हे दिसत होतं आणि ते धोकादायक होतं. गाडी पुढं घेतली, अनुला फोन केला की रिक्षा करुन घरी ये, माझं डोकं दुखतंय. आणि गुपचुप घरी आलो.
सगळे आल्यावर जेवणं झाली सासुबाई सोडुन कुणी फारसं काही बोललं नाही, निघताना नेहमीप्रमाणे सासुबाईनी काहीतरी डबा भरुन दिला, दोन पिशव्या भरुन भाज्या दिल्या. सगळे खाली आलो, आता हे सगळं पुढच्या सीटवर बसणं शक्य होतं, पण मागे चिन्मया झोपेल अन मला पुढं बसायचं आहे या अनुच्या हट्टानं डिकी उघडावीच लागली, आतला तो व्हिट हेअर रिमुव्हरचा बॉक्स पाहुन सासरे म्हणाले ' काय ओ जावई, डायरेक्ट अनुपम खेर का काय आता, हे एवढं क्रिम कुणाला घेतलंय आणि ते पण बायकांचं' झालं अनुला तेवढंच कारण मिळालं, लगेच मागं येउन पाहिलं, तिचे डोळे मोठे झाल्याचं लक्षात आलं, पण ती गप्प होती.
टाटा करुन निघाल्यावर, तिसरा गिअर टाकायच्या आतच अनुचा प्रश्न आला,' हे खोकं तुझ्याकडे कसं आलं, त्या पार्लरमध्ये माझ्या पायाशी पडलं होतं, डस्ट्बिन सारख, सगळ्यांचं कापलेले केस वगैरे त्यात गोळा करत होते तिथे.' माझा एक सेकंद अ‍ॅक्सलेटरवरचा पाय निघाला, गाडी एकदम स्लो झाली, तशीच बाजुला घेतली एका दिव्याखाली, बाहेर निघणार तेवढ्यात अनुनं सुचवलं ' या पेक्षा एखाद्या कचरापेटी जवळ घे', एवढंही लक्षात येउ नये याचं वाईट वाटलं पण मग गाडी, पुढं घेतली, एका कचरा कुंडी जवळ गाडी उभी केली, अनु तिचा फोन घेउन आली, त्याच्या टॉर्चच्या उजेडात तो बॉक्स उघडला, ओ माय गॉड् खरंच त्या खोक्यात केस होते, सरळ खोकं उचललं डिकीच्या बाहेर घेतलं, आणि तसाच टाकुन देण्यापुर्वी नक्की आत काय आहे ते पहावं म्हणुन, कचराकुंडीत ते वरचे केस टाकुन दिले, केस पडले अन खाली एक पाकीट होतं, ते काढुन घेतलं आणि लगेच निघालो. पाकीट अनुकडं होतं, तिनं वरच्या पिन्या काढल्या अन आतुन यापुर्वी कधी ही न हाताळलेली एक गोष्ट बाहेर आली.
एक हजारच्या नोटांची १५ बंडलं, ३-४ खाली अनुच्या पायाशी पडली होती, तिला आता ती पटकन वाकुन घेणं शक्यच नव्हतं, ती पुढची दहा मिनिटं ३ लाख रुपये पायात घेउन प्रवास करत होती. घराच्या पार्किंग मध्ये आलो, गाडी बंद करुन अनुकडं जाईपर्यंत वॉचमन येउन मागं उभा राहिला, त्याच्या हातात एक छोटं पाकीट होतं, त्यावरचं नित्याच्या प्लॅटचा नंबर खोडुन माझ्या प्लॅटचा लिहिलेला होता. कुणी ते माहित नाही. ' कौन दे के गया ये?' , ' मालुल नही साब, इ तो वो डे ड्युटी वाला ले के रख्खा था, हमको पता नही है' एवढं बोलुन तो गेला, मी चिन्मयाला कडेवर घेतलं अन बाकिचं सामान घेउन लिफ्ट्कडं निघालो,मागं अनु हातात १५ लाख घेउन येत होती. वर घरात आलो, सगळॅ लाईट लावले, बेडवर चिन्मयाला झोपवलं, अनुनं घरातले सगळे पैसे काढुन बाहेर डायनिंग टेबलवर ठेवले, तिथंच बसुन राहिली, नाईलाज मी जाउन दुस-या खुर्चीवर बसलो. ' उद्या संध्याकाळ पर्यंत हे पैसे घरातुन बाहेर गेले नाहीत तर मी पोलिसांना सांगणार आहे सगळं' हिच्यायला, बायकांना काही सांगु नये म्हणतात तेच खरं, आणि आता ते ब्युटी पार्लर या सर्किट मध्ये आल्यानं हे होणं अजुनच धोक्याचं होतं. डोकं भण्ण होत होतं.
अनुचं बोलणं अगदीच चुक नव्हतं, हे एवढे पैसे मी घरात ठेवुन जात होतो, घरात या दोघीच काही झालंच तर या दोघींच्याच जीवावर येणार होतं, आणि बहुधा हेच कारण असावं, पैसा कसा येतोय या पेक्षा तो आपला जीव घेइल हिच गोष्ट तिला जास्त सतावत असावी. ती उठुन बेडरुम मध्ये गेली, धाडकन दरवाजा लावुन घेतला अन मी बाहेर उरलो समोर हे एवढे पैसे घेउन, विचार करुन करुन किती करणार होतो, परवा पुन्हा कोरेगाव पार्क मध्ये त्याच हॉटेलात जायचं होतं, तिथं काय होईल याची कल्पना करत होतो. अजुन पैसा मिळेल का, माझ्या ही जीवाला धोका होईल, ती दुसरी आयटम मेली म्हणजे काय, खरंच मेली का तिला मारली काही बिनसल्यानं, तसंच मला पण उडवलं तर, नित्याला काही केलं तर, वायझेड, आज संध्याकाळपासुन नित्याला फोनच केला नव्हता. जरी बराच उशीर झालेला होता, तरी त्याला फोन केला. बराच वेळ रिंग झाली, मग फोन उचलला नित्यानंच, त्याला घरी बोलावलं. तो येईपर्यंत समोरच्या नोटांच्या बंडलांशी खेळत होतो, त्यांच्या थप्प्या रचत होतो, रस्ते करत होतो, इमारती बांधत होतो.
बेल वाजली, मी उठुन दरवाजा उघडेपर्यंत अनुपण बेडरुमच्या दरवाजात आली होतीच, नित्या अन शकुताई दोघंही होते, हे बरं झालं. सगळे जणच हॉल मध्ये बसलो. पहिला बॉम्ब अनुनंच टाकला,' हे सगळं उद्याच्या उद्या संपलं नाही तर मी पोलिसांना सगळं कळवणार आहे', माझ्या पेक्षा नित्या जास्त हादरला, आणि त्यानं अनुला हे असं न करण्यचा सल्ला दिला, आम्ही पैशाच्या मोहानं किती मोठ्या घोळात अडकलेलो आहेत हे पुरे ३ तास समजावलं, यातुन मला न कळालेल्या काही गोष्टी कळाल्या ज्यामुळं माझ्या शंका ख-या ठरायला सुरुवात झाली. शकुताईनं पार्सल परत पाठवल्यापासुन नित्याला फॉलो केलं जात होतं, कोरेगाव पार्कच्या मिटिंगच्या वेळी त्याला हॉटेलच्या पार्किंग मध्येच बसवुन ठेवलं गेलं होतं, एका डिलिव्हरी व्हॅन मध्ये. अर्थात त्यानंतर पण त्याला घर ते ऑफिस व उलट फॉलो केलं जात होतं. आणि ते सुद्धा सांगुन. आता त्याच्या घरुन इथं येताना सुद्धा तो घाबरतच आला होता. मला खाली वॉचमननं दिलेलं पाकिट आठवलं, त्यावर खोडलेला नित्याचा पत्ता होता, त्याबद्दल त्याला विचारलं, तो पत्ता त्यानंच खोदुन माझा पत्ता लिहिला होता. आता त्याच्या समोरच पाकिट उघडलं, आत एकात एक अशी ७ पाकिटं होती आणि सगळ्यात आत एक सिम कार्ड होतं आणि ते ब्लँक होतं.
सगळ्यांच्या झोपा उडालेल्याच होत्या, मी अनुला कॉफी करायला लावली, अन लॅपटॉप सुरु केला, हेम्याला बोलावलं, त्याला सगळी कहाणी सांगितली. त्याचा रिप्लाय आला' चुका तुमच्यात, माझ्या नाय, आपलं काय ठरलं व्हतं, मी माल सप्लाय करणार, तु मी विकायचा, तो कुट़ बी विका, मला काय त्येचं, ज्या गोष्टी मी सुदरवु शकतो त्या सुदरवल्यात, जे माज्या हातात नाय त्येला मी काय करु शकत नाय, ह्या तुमच्या माणसांच्या भानगडी हायत, आमी भुतं कशी निस्तरणार.' आणि हेम्या गायब. दोन तीन वेळा आहेस का विचारलं, काही उत्तर नाही. आता मात्र शेवटची आशा तुटत चालली होती. अनु कॉफी घेउन आली, पहाटेचे ३ वाजलेले. सगळे जण बाहेर टेरेस वर आलो. विषय चेंज करायचा म्हणुन शकुताईनं अनुला तिच्या डोहाळ्याबद्दल विचारलं, अन अनुच्या उत्तरानं आम्ही सगळेच दचकलो, ' मला ना त्या आखाडाच्या विहिरीतल्या देवीची पुजा करायची आहे' असं होतं कधी कधी, किती ही एखाद्या गोष्टी पासुन दुर जायचा प्रयत्न केला तरी जाणं शक्य होतंच नाही. आखाडावरुन सुरु झालेलं हे सगळं पुन्हा तिथंच येउन थांबत होतं, नव्ह्तं तर घुटमळत होतं. जसं काही आमच्या सगळ्यांचाच त्या आखाडाशी काहितरी घनिष्ठ संबंध होता, जो तोडणं शक्यच होणार नव्हता, तिकडं तो मंद्या त्या आखाडाच्या पाण्यासाठी अडकुन होता, इथं हा हेम्या अन आता ही अनु.
ब-याचवेळानं शकुताई बोलली ' चल रे याच निमित्तानं त्यांचे पैसे पण देउन टाकु आणि व्यवहार पण पुर्ण करुन टाकु, म्हणजे सगळंच संपेल एका फटक्यातच. तो हेम्या पण मोकळा, मंद्या पण, तु पण आणि ही पण. पुन्हा ते चो-या करणं नको की असे पैसे कमावणं नको, जातानाच तो टॅब पण टाकुन देउ उजनीत म्हणजे ती पण किटकिट नको उगा डोक्याला. ' खरंच चांगला उपाय होता, सगळ्यांना पटला. हॉल मध्ये आलो, लगेच वाटणीचे डिटेल्स घेउन आलो, पैसे वाटले, वेगवेगळ्या पाकिटात ठेवले अन पुन्हा आत नेउन ठेवलं, उरलेले पैसे अक्कलकोटला देवळात देउन टाकायचं ठरलं हा पैसा घरात ठेवायचाच नाही असं अनुचं अन नित्याचं म्हणणं होतं.

Print Page

Friday, October 14, 2011

स्टेट ऑफ द आर्ट - भाग १३


पहिल्या एक तीन पार्टी व्यवस्थित झाल्या, अगदी माल उचलणे ते माल पोहोचणे, आमच्या बेडरुमच्या वॉर्डरोब मध्ये पाचशे च्या दोन हजार नोटा छान विश्रांती घेत होत्या, आणि बरोबर १२ दिवसानंतर ऑफिस खालच्या चहावाल्यानं सकाळी सकाळी, एक पाकिट दिलं, एक सिम कार्ड होतं त्यात, एकाही मिटिंगला बोलणं झालेलं नसलं तरी आता त्या दोन आयटम आणि ते गृहुस्थ यांच्या एकुण काम करण्याच्या पद्धतीबद्दल कल्पना आलेली होती, ऑफिसात जाउन ते सिमकार्ड टॅब मध्ये टाकलं, सिमवर काही मेसेज ड्राफ्ट मध्ये ठेवलेले होते, ते वाचले आणि माझी शुद्धच हरपली असं म्हणलं तरी चालेल. आमच्या एक आयटम मेली होती, हो मेलीच, मेसेज तसाच होता. आणि पुढचे ३ महिने काही काम मिळणार नव्ह्तं, म्ह्णजेच पैसे पण मिळणार नव्हते. दोन्ही सिमकार्ड व टॅब जपुन ठेवायचा होता अन बरोबर ९० दिवसांनी कोरेगाव पार्कच्या पेट्रोल पंपावर पेट्रोल भरायला जायचं होतं, पेट्रोल १०००/ ते २०००/- च्या मध्ये भरायचं होतं, ज्या आकड्याला तो अटेंडंट थांबेल ते आकडे ९८७४५८ याच्या पुढे लावुन जुन्या सिमवरुन मेसेज करायचा होता आणि त्यावरुन पुढची स्टेप कळणार होती.
आता मला एखाद्या आंतरराष्ट्रीय गुन्हेगारी टोळीत असल्यासारखं वाटायला लागलं होतं, नित्याबरोबर बोलुन काही फायदा नव्हता, कारण सुरुवात त्यानं केलेली असली तरी तो आता या सगळ्यात नव्हता उलट त्याच्यावर जबरदस्त वॉच होता. पण आता ३ महिने गप्प राहणं म्हणजे डोक्याला ताप होता, हेम्या गप्प बसायची शक्यता कमी,त्याला लवकरात लवकर आखाड मोकळा करुन हवा होता आणि माझ्या मनात आता त्याच्या स्वप्नांपेक्षा कितीतरी मोठी स्वप्नं रंगत होती, आणि हो ती सगळी आर्थिकच होती, मला मोठा हॅकर वगैरे व्हायचं नव्हतं पण या गोष्टी करुन मिळ्णारे पैसे मला झोपु देत नव्हते. माझ्या स्वप्नातली लिनिया, अनुची दागिन्यांची हौस, चिन्मया अन होणा-या बाळाचं मोठ्या शाळेतलं शिक्षण, आम्हाला मोठं घर, आणि हे सगळं आमची आमची स्वप्नं म्हणता प्रत्येक ठिकाणी असणारा मी. हल्ली ऑफिसात लक्ष लागत नव्हतं, काय करणार २० महिन्यांच्या पगाराएवढी रक्कम घरी कपाटात असताना दर महिन्याच्या पगारासाठी किती लक्ष देईल माणुस कामाकडे.
हे सगळं डोक्यात घुमत असतानाच, सुरेखाचा फोन आला, पुन्हा पैशाबद्दल चौकशी केली, तिला पुढच्या आठवड्यात व्यवस्था करतो असं सांगितलं, पैसे तर होते माझ्याकडे तयार, पण न्यायचे कसे हा प्रश्न होता, कोणत्याही बँकेत भरुन सोलापुरात काढणं शक्य नव्ह्तं, कुणाच्या नावानं डिडि काढणं शक्य नव्हतं. तशातच हेम्या वर आला, ' काय बे काय म्हंतोस, कधी जायचं गावाकडं, झाला असेल ना आता हिशोब सगळा पुरा', त्याला सगळं झालंय हे सांगावं का नाही याच गोंधळात होतो, कारण तो माल उचलुन देत होता तरी त्याची किंमत त्याला माहित नव्हती, ' नाही रे अजुन ५-६ महिने लागतील, लगेच मिळत नाहीत पैसे, तरी जे मिळालेत ते पाठवतो आहे गावाकडे, तेवढ्यात ऐकलं तर आखाड मोकळा करुन घेउ लगेच' मी एक फुकट आश्वासन ठोकुन दिलं ' हां त्ये बी खरंय, ह्ये पण तिच्यायला कारखान्यागत हाय, तिच्यायला या वारच्या उसाचे पैसे पुढच्या काट्याला मिळतेत तिथंबी. एखादा नविन गुन्हेगार जसा प्रत्येक गुन्हा करताना चाचरतो, घुटमळतो तसं माझं होत होतं. तेवढ्यात हेम्यानं एक फाईल ट्रान्सफर करायला सुरुवात केली, छोटीशीच फाईल होती, सगळी फाईल आल्यावर उघडली, ते आमच्या कंपनीचे सॅलरी डिटेल होते, जी एक्सेल फाईल दर महिन्याला बँकेला जायची ती फाईल होती. पण माझ्या क्युबिकलकडं माझा बॉस येताना दिसल्यानं पटकन दोन्ही फाईल बंद केल्या, उठुन उभा राहिलो. आज सकाळी मी काही मेल चुकीचे पाठवले होते, हो चक्क इंटर्नल टेक्निकल ऑडिटचा रिपोर्ट मी जशाच्या तसा क्लायंटला पाठवला होता, तो पण for your neeful action asap, असं लिहुन, म्हणजे थोडक्यात आपणच आपली कबर खणायला अ‍ॅड्व्हान्स देउन आल्यासारखा प्रकार झाला होता. या भयंकर चुकीबद्दल बॉस तिथंच उभा राहुन मला जाम शिव्या घालत होता आणि मी ऐकत होतो, कारण दुसरा काही पर्याय माझ्याकडे त्या क्षणी नव्हता. घरातल्या पैशाची मस्ती दाखवणं शक्य नव्हतं. १० मिनिटं फायरिंग झाल्यावर बॉस गेला, आता हळु हळु एक एक जण डोकं क्युबिकलच्या बाहेर काढत होता. बातमी नित्यापर्यंत गेली होतीच. त्यानं मला लंचमध्ये त्याच्याकडं यायला सांगितलं.
लंचमध्ये जायच्या आधीच एका पिसिओ वरुन मिस कॉल आला, ५ वेळा, आणि शेवटी शिव्या घालायला सुरु केल्यावर पलिकडुन आवाज आला, एका बाईचा, इतना गुस्सा काय को होताय रे, सिर्फ पक्का कर रही थी तुच है के कोई और है, चमेली के लिये काम कर सकता है तो चंपा के लिये क्यों नही, काम मंगता है तो आजा वहीच जहां पह्य्ले चमेली को मिला था.आजा आज शामको, रात होनेतक इंतजार करेगी मैं, बहीच आय्डि वहीच पासवर्ड से उसीच मशीन पे लॉग इन करना जिटॉक पे ' फोन कट झाला. हे काय होतं क्रॉस का डबल क्रॉस, मी पहिल्यांदा कुणाला तरी भेटलो ते दुस-या कुणाला कसं कळालं आणि ते पण आयडि पासवर्ड सहित. मी यात पुरता अडकलो आहे याची जाणिव झाली होती, पण ज्याप्रमाणे एखाद्या जनावराला किंवा गुन्हेगाराला येणा-या संकटाची चाहुल लागताच ते सुटकेचा किंवा प्रतिहल्याचा विचार करु लागते, तो विचार पॅरलली माझ्या मेंदुत चालु झाला.
मी या सगळ्यात आलो का, पैसे हवेत्, पैसे का हवेत तर जमिन घ्यायची आहे, जमिन का घ्यायची आहे तर हेम्याला आखाड मोकळा हवा आहे, करेक्ट मग हेम्यानंच मला यातुन सोडवलं पाहिजे आता. प्रश्न हेम्या तर उत्तर पण हेम्याच.' तु ही बिगाडे तु ही संवारे तु ही तो है', ही लोकं जर मला ऑलमोस्ट ब्लॅकमेल करत आहेत तर मी का नाही, काम करता करता हेम्याला कसा वापरता येईल याचा विचार पण चालुच होता, ऑफिस संपेपर्यंत काही सुचलं नाही. तसाच घरी आलो. घरी शकुताई आणि अजुन ४-५ बायका कॉलनीमधल्या येउन बसल्या होत्या, विषय होता कॉलनीत आज झालेल्या चोरीचा, कॉलनीच्या एका टोकाला असलेल्या बिल्डिंग मधुन दिड लाख रुपयांची चोरी झाली होती आणि त्या घरातल्या आजी अन सुनेला मारहाण केली होती, इथं आलेल्या सगळ्या बायकांना अनुची काळजी होती. मी आल्यावर ५ मिनिटातच गेल्या सगळ्या पण शकुताई अन अनु मात्र जबरदस्त टेन्स दिसत होत्या, आणि ते साहजिकच होतं. पैसे कसे द्यावेत यावर अनुनं एक उपाय सुचवला, त्या सगळ्यांना इथं बोलावुन घ्यायचं अन देउन टाकायचे पैसे, करार अन सह्या पण इथंच करायच्या. शकुताईला पण हे पटलं, त्यानिमित्तानं सगळे इथं येतील, तसे ही हे पैसे मिळाल्यावर कुणी येण्याचा प्रश्न नव्हताच, आणि बाकीच्यांना दाखवण्यासाठी निमित्त करायचं ते अनुच्या डोहाळजेवणाचं असं ठरलं.
हे झाल्यावर जेवायला उशीरा येतो हे सांगुन, नित्याला कल्पना देउन, म्हणजे जरी आता तो यात नव्हता तरी त्याला माहित असणं गरजेचं होतं मी नवनीत कार्ड जवळ आलो, मागं असलेल्या सायबर कॅफेत गेलो, तो कॅफे चालवणार गृहुस्थ सोडला तर तिथं बाकी सगळ्या पोरीच होत्या, मला त्या कॅफेवाल्याचा क्षणभर हेवा वाटला, दिवस रात्र अशा पोरी समोर येउन बसणं म्हणजे निदान नेत्रसुख तर होतंच की. मला एका विशिष्ट मशीनवरच बसायचं होतं आणि हो माझी वाट पाहात ती चंपा इथंच बसलेली असणार होती, याचा अर्थ जी पोरगी संध्याकाळ पासुन इथं बसुन आहे तीच ती असणार होती, असा विचार करुन मी तिथलं रजिस्टर घेतलं नाव पत्ता लिहिण्यासाठी, त्यात पाहिलं ३ नंबरच्या मशीनवर बसलेली मुलगी ५.१० ला आलेली होती आणि आता ८.३० पर्यंत प्रत्येक तासाला तिनं वेळ वाढवलेली होती. मला हवं असलेलं मशीन रिकामं व्हायला जर ९.१० पेक्षा जास्त वेळ झाला असता तर तिला पुन्हा एकदा वेळ वाढवायला इथं काउंटरला यावं लागलं असतं अन तिचा चेहरा मला दिसला असता. पण तसं झालं नाही, मला हवी असलेली ७ नंबरची मशीन रिकामी झाली अन मी तिथं जाउन बसलो, आता मी बरोबर त्या ३ नंबर वालीला पाठमोरा होता, मी जिटॉल्क ला लॉगैन केलं तेवढ्यात मागं हालचाल जाणवली, वळुन पाहिलं तर ती ३ नंबरवाली निघुन जाताना दिसली, छ्या अंदाज पुन्हा चुकला, मी या नेटवर्क मध्ये बराच कच्चा होतो अजुन. पण तो पर्यंत माझ्या जिटॉल्क वर दोन तिन पिंग आले होते. एक लिंक आली होती आणि त्याखाली येस किंवा नो एवढंच उत्तर द्यावं ही अपेक्षा होती. आपल्या अटी लादणं याची आता मला सवय झाली होती, मी येस किंवा नो न म्हणता, किती मिळतील असं विचारलं, ५ मिनिटं काहीच उत्तर आलं नाही, मग मी लॉग ऑफ करतोय असं टाइपल्यावर, आकडा दिसला स्क्रिनवर १५००००० आणि पुन्हा येस ऑर नो. मी दोन वेळा कर्सर वापरुन ते शुन्य मोजुन घेतली, एकम दहम शतम करत अन मग कमालीच्या वेगानं येस टाइप करुन एंटर केलं, पलीकडचा युजर लॉगऑफ झाला, आणि मी ति लिंक लिहुन घेउ लागलो, ते मालक गृहुस्थ माझ्याकडे आले अन मला एक सिमकार्ड दिलं, आणि जी चिठ्ठी लिहित होतो ती घेउन फाडुन टाकली. मी पैसे दिले अन बाहेर आलो. समोरच्या मिठाईच्या दुकानात जावं म्हणुन रोड क्रॉस केला, एक बासुंदीचा पॅक घेतला पुन्हा पल्सरकडं आलो, निघणार इतक्यात ती पहिली आयटम नवनीतच्या बिल्डिंग मधुन बाहेर पडताना दिसली, समोरचीच अ‍ॅक्टिव्हाची डिकी उघडुन तिनं आत एक पर्स आणि दोन पिशव्या टाकल्या अन निघाली, मी तिला फॉलो करायचं ठरवलं, माझ्या अंदाजानं आता माझ्या अंगावर हे बोजड जॅकेट होतं, डोक्यावर हेलमेट त्यामुळं ओळखला जाण्याची शक्यता कमी होती, इतक्यात फोन वाजला, अनुचा होता, चिन्मया जेवणासाठी थांबल्याचं सांगितल्यावर मी फॉलो करायचं विसरुन डायरेक्ट घरी आलो.
जेवणं झाली, चिन्मया झोपल्यावर अनुनं आणि शकुनं ठरवलेला कार्यक्रम सांगुन टाकला, मी त्याच्या बजेटचा विचार करत झोपलो उद्या पहाटे लवकर उठण्यासाठी, आणि चक्क पहाटे उठलो, पैसा देवा पैसा, सगळं करायला लावतो माणसाला. काल मिळालेलं सिम कार्ड टॅबमध्ये घातलं,टॅब लॅपटॉपला जोडला अन हेम्याला बोलावलं, तो लगेच आला, त्याला सिमकार्डच्या मेसेज मधली लिंक दिली, आणि वाट पाहात बसलो, म्हणजे थोडा पेंगुळलोच होतो, जाग आली ती अनुच्या ओरडण्यानंच, एकदम जागा झालो, समोर पाहतो तर स्क्रिनवर त्या लिंकवरुन हेम्यानं उचललेल्या फाईल होत्या अन त्यातलीच एक हेम्यानं चालु केली होती बहुधा,हिंदी डायलॉग होते आणि ते ही अतिशय अश्लील म्हणजे अगदी मला हेडफोन लावुन ऐकायला देखिल लाज वाटावी असे, अन त्याचवेळी चिन्मया मला गुड मॉर्निंग करायला आली होती. आवाज तसा जवळ आल्याशिवाय ऐकु येईल असा नव्हताच, माझे डोळे शब्दशः खाडकन उघडले अन विद्युत वेगानं काय ते म्हणतात ना तसं मी ती फाईल बंद केली. अनुकडं वर तोंड करुन पाहण्याचं धैर्य माझ्यात नव्हतंच. हेम्याला फक्त विचारलं सगळं झालंय का. तो हो म्हणाला अन मी लगेच सगळं बंद करुन उठलो, यापुढं या गोष्टी रात्रीच करायच्या अन जागं राहुन हे ठरवुनच. आता अनुबरोबर बोलायचा काही प्रश्नच उरला नव्हता, गुपचुप आवरलं, आज लवकर जाणं भाग होतं कारण आज लंच टाईम मध्ये मिटिंग होती. मग अनु चिन्मयाला सोडुन आल्यावर तिला नुसतंच येतो म्हणुन सांगुन निघालो.
ऑफिसला आलो, बाकी काहीही विचार न करता फक्त ऑफिसच्या कामावर लक्ष देउन काम केलं, एक दोन रिपोर्ट द्यायचे होते ते बॉसला पाठवले, दहा मिनिटात बॉस समोर हजर, आणि आज चक्क कौतुक करत होता त्या रिपोर्टबद्दल. माझ्याशी बोलुन झाल्यावर त्यानं सगळ्यांना जवळ बोलावलं आणि हे सांगितलं की काल जरी त्यानं माझ्या चुकीबद्दल सगळ्यासमोर माझी कान उघडणी केली होती तसंच तो आज माझं कौतुक पण मुद्दाम सगळ्यांसमोरच करत होता, हा सोहळा संपन्न होईपर्यंत लंच टाईम झालाच, गुपचुप टॅब घेउन निघालो, ठरलेल्या हॉटेलात आलो, रिसेप्शनला विशिष्ट नावाची चौकशी केली, त्यानं रुम नंबर सांगितला आणि मी लिफ्टनं त्या रुमसमोर येउन उभा राहिलो, या आधीच्या सगळ्या वेळी २-३ जण होते आणि सगळ्य मिटिंग सार्वजनिक ठिकाणी झालेल्या होत्या, बंद दरवाज्यामागची ही पहिलीच मिटिंग होती. नित्याला हॉटेलचं नाव सांगितलेलंच होतं. धीर करुन बेल दाबली, दरवाजा उघडल्यावर आत पाहतो तर पहिली आयटम होती अन आत बेडवर एक छोटं मुल होतं. आताही आत येताना काहीही संवाद नव्हते फक्त डोळ्यानंच इशारा होता. आत जाउन बसलो. पुन्हा टॅबची अदलाबदली झाली, १० मिनिटात माझा टॅब परत आला, वरच एक फाईल होती, ती उघडुन पाहिली, त्यात एक पत्ता होता यावेळी बिबवेवाडिमधला आणि खाली लिहिलं होतं 'read it remember it delete it and improve your memory' , मी थोडा ओशाळलो, तेवढ्यात ते मुल रडायला लागलं म्हणुन ती आयटम उठुन त्याच्याकडे गेली पण त्याला शांत करताना सुद्धा ती एक शब्द बोलत नव्हता, मुकी होती का काय कुणास ठाउक, पण ते मुल मात्र लगेच शांत झालं, तिनं मला डोळ्यानीच निघायला सांगितलं, मी काही बोलायचा प्रश्नच नव्हता. गुपचुप बाहेर आलो, शंका म्हणुन पुन्हा दरवाज्यावरच्या नंबर कडं पाहिलं, तोच होता बदललेला नव्हता आणि पोटात भुक लागलेली होती. तिथल्याच रेस्टॉरँट मध्ये जेवायला गेलो, ऑर्डर देउन फोन पाहिला, अनुचा मेसेज होता, ती तिच्या आईकडं जाणार होती, अन मला संध्याकाळी घ्यायला जायचं होतं. तिला फोन केला, तर तिनं सांगितलं की तिला ब्युटि पार्लर मध्ये जायचं आहे म्हणुन, राग अजुन कमी झालेलाच नव्हता. आणि मला ही तिकडंच जायचं होतं, पुन्हा एकदा पत्ता आठवुन समोरच्या पेपर नॅपकिनवर लिहुन घेतला अन जेवण करुन ऑफिसला आलो, आज सगळं नॉर्मल होतं, कामं केली हेम्याबरोबर जरा गप्पा मारल्या, सकाळी काय लफडं झालं ते सांगितलं, हेम्याला पण वाईट वाट्लं, तो निघुन गेला, ऑफिसची वेळ संपली.
गाडी काढली अन डायरेक्ट सासरी आलो, घरी सासरे एकटेच होते, त्यांच्यबरोबर जरा गप्पा झाल्या, अनु अन सासुबाई ब्युटिपार्लरमध्ये गेल्या होत्या, त्यावरुन काही जोक मारुन झाले, चिन्मया खालीच खेळत होती, जेवणं तिथंच होणार होती, म्हणुन त्या दोघींना घेउन येण्यासाठी निघालो, पण आधि त्या पत्त्यावर जावं असं ठरवलं, खाली उभारलेल्या पोरांना पत्ता विचारला, समजुन निघालो, त्या बिल्डिंगखाली आलो, गाडी एका बाजुला लावली, च्यायला इथं रस्ते एवढे छोटे आहेत की गाड्या लावायचा लफडाच होतो. मग लिफ्टनं वर गेलो आणि प्लॅट नंबरची खात्री केली, कारण जर तो प्लॅट नंबर बरोबर होता तर आता पुन्हा मी बेशुद्ध व्हायची वेळ होती, त्या प्लॅटवर नाव होतं आ.कृ,देशपांडे आणि खाली पाटी होती ' sunita's beuti secrets' .............

Print Page

Wednesday, October 12, 2011

स्टेट ऑफ द आर्ट - भाग १२


पहिल्या मिटिंगवरुन घरी आलो, पराठे खाउन झाल्यानं जेवण करायचं नव्हतंय आणि अनुनं स्वयंपाक पण केलेला नव्हता. ती तशी झोपायच्या तयारीतच होती, आणि जे काही चाललं होतं ते तिला सांगुन काही उपयोग नव्हता, पण जेंव्हा याचे परिणाम दिसतील तेंव्हा तिला काय स्पष्टीकरण द्यायचं हे अजुन ठरत नव्हतं, म्हणजे तिनं तसं विचारलं असतंच पण या बाजुचा कधी विचारच केला नव्हता. हा असा मिळणारा पैसा कसा वापरायचा किंवा कसा खपवायचा ते समजत नव्हतं, अगदी गण्या आणि मंद्याला दिला काय किंवा होम लोन प्रिपे केलं काय, सगळे प्रकार लोकांच्या नजरेत येतील असेच होते.
बेडवर पडल्या पडल्या अनु सांगत होती ' अरे तुला सांगायचंच राहिलं, मागच्या आठवड्यात तु गावाला गेला होतास ना तेंव्हा, आईच्या घराजवळ एका पार्लरमध्ये गेले होते, त्या पार्लरमध्ये ना आपल्याला आवडणारी गाणी ऐकायची सोय आहे, प्रत्येक टेबलाला एक पेन ड्राइव आणि सिडि प्लेयर आहे, आपण आपली गाणी न्यायची अन ते एक ब्लुटुथ इअरफोन देतात, मस्त ऐकत बसायचं. तसे खुप लोक नव्हते मस्त पैकी हातात रिमोट देतात एक, गाणि बदलायला आणि निवांत बसायचं तोंडाला फेशियल लावुन गाणी ऐकत, संगीताचा पण बराच प्रभाव पडतो म्हणे त्वचेच्या मुलायम होण्यात, ती सांगत होती. मी पुढच्या आठवड्यात दुस-या सिटिंगला जाणार आहे ना तेंव्हा तुझा पेन ड्राइव्ह घेउन जाइन. आणि हे सगळं फुकटात आहे काही एक्सट्रा चार्ज नाही. '
अनुला झोप लागली आहे हे पक्कं झाल्यावर उठुन लॅपटॉप चालु केला अन हेम्या येण्याची वाट पाहात बसलो, बराच वेळ झाला काही झालंच नाही, त्याला आज जी माहिती मिळाली होती ती द्यायची होती अन पुढचा प्रकार समजावुन सांगायचा होता, थोडा वेळ वाट पाहुन सगळं बंद केलं, कपाटातल्या फाईल्स काढल्या, अ‍ॅड्रेस प्रुफ, पॅन कार्डाची कॉपी वगैरे काढुन ठेवलं, उद्या कोप-यावरच्या आयडियाच्या दुकानातुन एक कार्ड घ्यायचं होतं आणि नंतर ते रिचार्ज करायचं होतं, भविष्यात कधीतरी पैसे मिळणार होते तर उद्या काही पैसे घालवणं भाग होतं. सगळं काढुन ठेवलं आणि झोपायला बेडरुमकडं आलो, तर अनु दारात उभी होती अन विचारलं ' काय चाललंय हे रात्रीचं, सगळे कागद काढुन बसला आहेस, तुझं काही बिघडलंय का ऑफिसात, काही टेन्शन, बेंच वर टाकलाय का तुला मॅनेजरनं तुझ्या ?' मग तिला कसं तरी समजावुन आम्ही झोपलो,ह्याच विचारात झोप लागता लागताच एक विचार आला की तो मोबाईल फुकट येणार होता अन घरीच येणार होता, त्याच्या बद्दल काय समजुत काढणार होतो मी अनुची, आणि परत झोप उडाली.
पहाटे कधीतरी डोळा लागला असावा, कारण डोळे उघडले तेंव्हा अनु चिन्मयाचं आवरुन तिला शाळेत पाठवत होती, अनु खाली बसमध्ये जाउन सोडुन येईपर्यंत आवरलं, नाष्ट्याची तयारी केली, अनु आल्यावर दोघांनी मिळुन नाष्टा केला, तेंव्हाच तिला मोबाईल बद्दल सांगितलं आणि त्याच टेन्शन मध्ये असल्याचं सांगितलं. अनु फटकन संतापली, एवढा महागाचा म्हणजे १२ हजाराचा मोबाईल घेण्याची काय गरज आहे हे तिला समजावुन सांगायचा निष्फ्ळ प्रयत्न झाल्यावर बॅग घेउन निघालो, ड्बा विसरला त्या गडबडीत.
ऑफिसला आलो, सगळं सुरु झालं अन त्याचवेळी हेम्या लगेच आला, अरे काल रात्री तुला कळालंच नाही मी आल्याचं, कसं काय ते सांग. मी विचारात पडलो आता यानं काय केलं असावं याचा विचार करत होतो, आणि त्यानं जे काही सांगितलं त्यानं मी पुन्हा वेड्यात निघाल्याचं कळालं, हेम्या वर्ड फाईलमध्ये फाँटचा कलर पांढरा करुन टायपत होता आणि ते माझ्या लक्षातच आलं नव्हतं. याचा अर्थ हळु हळु तो एक्सपर्ट होत होता. आज हेम्यानं ऑफिसात कुठं हात मारला नाही तर नेटवर्क वरुन काही गोष्टी उचलुन आणल्या, काही ब्लॉग हॅक करुन दाखवले पण कसं ते मला सांगितलं नाही. मला फक्त रिझल्ट मिळत होते प्रोसेस कळत नव्हती. या प्रकाराची पण एक चिडचिड होते. दुपारी लंचला निघणार तेवढ्यात अनुचा फोन आला, घरी आलेला मोबाईल नव्हता तो टॅब होता सॅमसंगचा, किंमत ४५०००/- आणि मी अनुला १०-१२ हजारचा फोन घेतल्याचं सांगितलं होतं सकाळी,इथं पुन्हा घोळ झाला होता, अनुनं चिडुन फोन ठेवुन दिला अन समोरुन नित्या येताना दिसला, त्याच्या घरी पण टॅब पोहोचला होता, फक्त त्यानं शकुताईला काहीच सांगितलं नव्हतं हे मोठं लफडं झालं होतं अन तिनं ते पार्सल परत पाठवलं होतं. नित्या एवढा टेन्शन मध्ये आला की जेवायला पण बाहेर आला नाही, मग मी एकटाच जाउन जेवण करुन आलो.
परत येउन काम चालु केलं, निघताना पुन्हा एकदा हेम्याला विचारलं, काय काय झालंय ते, त्याचा काळ्यात रिप्लाय आला, 'आज सुट्टी घेतलीय मी, उद्याच्याला बगु काय ते' असं म्हणुन तो निघुन गेला फाईल बंद झाली. घरी येताना आयडियाचं कार्ड घेउन आलो, घराला कुलुप होतं, माझ्याकडच्या चावीनं कुलुप उघडलं, डायनिंग टेबलवरच ते खोकं अर्धवट उघडलेलं तसंच होतं. आवरुन त्याच्या मागं लागलो, पॅकिंगवरुन तरी एअर कुरियर होतं हे समजलं पण ओरिजिन कुठुन झालं ते कळालं नाही, ब-याच ठिकाणी मार्करनं काळं केलेलं होत्ं. बॉक्स् उघडला अन तो टॅब सुरु करायला घेतला, मग त्यात ते कार्ड टाकलं, आणि काही वेळ न लागता ते अ‍ॅक्टिव्हेट झालं आणि कालपासुनच्या घटना पाहता ते अपेक्षितच होतं. नंतर काल मिळालेल्या माहितीनुसार त्या मोबाईलवरुन लगेच एसेमेस केला, अनु यायच्या आत हे संपलेलं बरं असा विचार केला.
हे संपतं ना संपतं तेच बेल वाजली अनु अन शकुताई आत आल्या, दोघी प्रचंड चिडलेल्या होत्या, मागं मागं नित्या आला, चिन्मया त्याच्या कडेवर होती. आता हे सगळे लफडे सगळ्यांसमोर आणणं गरजेचं होतं, नित्याला सग़ळं तर शकुताईला अर्धवट माहित होतं, अनु पुर्णच अंधारात होती. तोपर्यंत चिन्मयानं टॅबचा ताबा घेतला अन प्रयोग सुरु केले, नुसतं बोट लावल्यावर हलणा-या गोष्टी तिला एकदम आवडुन गेल्या आणि ते हलणारं पाणि आणि जहाज तर एकदम भारी होतं. पुढचे दोन तास अनुला अन शकुताईला पहिल्यापासुन सगळं सांगुन समजावुन झालं आणि नंतर आलिया भोगासी असावे सादर नुसार अनु यात सहभागी व्हायला म्हणा किंवा विरोध न करायला किंवा गप्प रहायला तयार झाली.
दुस-या दिवशी ऑफिसला आलो, बरोबर टॅब होताच आणि आता सगळं कम्युनिकेशन माझ्याच वर अवलंबुन होतं, नित्यानं त्याच्या केबिन मध्ये बोलावलं आणि समोरच्या पार्टीनं झालेल्या गडबडीबद्दल बरंच सुनावल्याचं सांगितलं, आज पुन्हा मिटिंग होणार होती संध्याकाळी पण यावेळी एकदम हाय फाय जागी होती, एकदम कोरेगाव पार्कातल्या एका रेस्टोबार मध्ये, आणि यावेळी निरोप ऑफिसबाहेरच्या चहावाल्याकडं ठेवला गेला होता, समोरच्या पार्टीचं नेटवर्क बरंच गुंतागुंतीचं अन डेव्हलपड होतं. दुपारी टॅब वर एक मेसेज आला स्पॅनिश भाषेत एक लिंक होती आणि पुढं मराठीत लिहिलेलं होतं, माल उतरवुन घ्या. ऑफिसचं लॅन काढुन टॅब वरुन लॅपटॉप नेटला जोडला अन हेम्याच्या फाईल मध्ये ती लिंक पेस्ट करुन लिहिलं ' हा पत्ता, सगळा माल घेउन ये अन पुढं त्याच टॅबचा एक फोल्डर रुट टाकला जिथं ते स्टोअर करायचं होतं. कालच्या सुट्टीनंतर आज हेम्या कामाच्या मुड मध्ये होता, त्यानं एवढाच रिप्लाय दिला, जेवाच्या येळेपत्तुर डिलिव्हरी होईल.' आणि बरोबर साडेबारा वाजता टॅब वर एक फाईल येत असल्याचा डायलॉग बॉक्स ओपन झाला, पुढच्या १२-१५ मिनिटांत टॅबचा ३२ जिबिचं कार्ड २२ जिबि भरुन गेलं, आणि शब्द उमटलं, 'झालं तिच्यायला, हे असलं वाचाया येत नाय तसलं घेउन काय करणार रे तु' मी टाइपलं, अबे तुला काय करायचंय, तुला आखाड मोकळा मिळाला की बास ना, मग गप की जरा',
टॅब काढला पुन्हा लॅन केबल लावली अन मेसेंजर वर नित्याला मेसेज टाकला 'आणि महावीर रडला', त्याचा रिप्लाय आला ' हो संध्याकाळी जायचंय शोकसभेला, पांढरे कपडे घालुन, तुझ्याकडं आहे का पांढरी पँट', ' नाही जाताना घेउन जाउ घरी' असं म्हणुन मेसेंजर बंद केला अन कामाला लागलो. घरी येताना मेगामार्ट मधुन एक पँट घेउन घरी आलो, पुन्हा आज पार्टी असल्याचं सांगितलं, अनु थोडी अन चिन्मया जास्त नाराज होती, पण नाईलाज होता. कोरेगाव पार्कात जायचं असल्यानं कार घेउन निघालो, टॅब वर आलेल्या मेसेज नुसार गाडी पेट्रोल पंपात घातली, माझा नंबर आल्यावर त्या अटेंडंटनं माझ्याकडुन किल्ली घेतली, समोरची एक रिक्षा बोलावली अन मला त्यात बसायला सांगितलं, मी गुपचुप निघालो त्या रिक्षातुन, पुढची २५ मिनिटं कोरेगाव पार्क ते कल्याणी नगर असं फिरुन पुन्हा रिक्षा पेट्रोल पंपावर आली, माझी गाडी एकदम चकाचक करुन ठेवलेली होती आणि एक ड्रायव्हर माझी वाट पाहात होता. मागं बसल्यावर माझ्या लक्षात आलं की समोरचा कार टेप बदललेला आहे, याबद्दल आता जाब विचारायला हवा होता, उद्या जर या सगळ्याची किंमत आम्हाला मिळणा-या पैशातुन वसुल केली गेली असती तर फार महागात पडलं असतं. हे सगळं स्पष्ट करुन घेणं भागच होतं.
हॉटेलला पोहोचलो तेंव्हा तिथं बरीच गर्दी होती, एकाची मोठी सफारी ड्रायव्हरनं हॉटेलच्या पाय-यावर चढवली होती अन बरंच नुकसान झालं होतं, माझ्या ड्रायव्हरनं गाडी एका बाजुनं खाली नेउन लावली अन मी आत गेलो, समोर दिसलेल्या वेटरला टेबल नंबर सांगितला त्यानं त्या अंधारात काही तरी दिशा दाखवल्या अन तिथं जाउन पोहोचलो, पांढरे शुभ्र कपडे अन हातात तो चामड्याच्या चकचकीत केस मधला टॅब यामुळं माझी इज्जत केली जात होती. टेबल सापडलं तिथं आधीच ३ जण होते, त्यात कालचे दोघंजण होतेच अन अजुन एक आयटम गर्ल हातात सिगारेट घेउन बसली होती. तिघांच्या समोर सेम टु सेम टॅब होते, एका विशिष्ट पद्धतिनं ठेवलेले होते. मी पण काही न बोलता माझा टॅब पण तसाच ठेवला, वेटरनं आधीच ऑर्डर दिल्याप्रमाणे एक ग्लास पाणि आणुन ठेवलं, मग लक्षात आलं की इथं बार मध्ये बसुनही कुणीच दारु पित नव्हतं, त्या कालच्याच आयटमनं चारी टॅबच्या जागा बदलल्या मग एकदा त्या नविन आयटमनं आणि नंतर त्या गृहुस्थानं आणि मग मला पण तसं करायचा इशारा केला. हे करुन झाल्यावर प्रत्येकानं आपल्या समोरचा टॅब उचलला, माझ्याकडं आलेला टॅब माझा नव्हता, आणि त्यात मेमरी कार्ड पण नव्हतं, फक्त वर वॉलपेपरवर एक नंबर होता आणि एक फोल्डर होता, बाकी सगळे जण त्यांच्याकडे आलेले टॅब चेक करत होते, म्हणुन मी पण सुरु केलं, त्या फोल्डरमध्ये एक फाईल होती, ज्यात एक पत्ता होता, पाषाण सुस रोडचा.
दहा मिनिटं झाली होती, अजुन नित्या आला नव्हता म्हणुन त्याला फोन लावायला फोन काढला तर त्या नव्या आयटमनं मला फोन करु दिला नाही आपल्या नाजुक बोटांनी नाही म्हणुन मला फोन परत ठेवायला लावला. दोन्ही मिटिंग मध्ये कुणीही काहीही बोललं नव्हतं, कालच्या आयटमनं टॅबवर बरेच काही केल्यावर पुन्हा टॅब त्याच्या केसमध्ये ठेवला आणि पुन्हा टॅबची फिरवाफिरवी झाली एकदाच. आणि माझा टॅब पुन्हा माझ्याकडे आला, पुन्हा सर्वांनी टॅब काढुन पाहिले. माझ्या टॅबमधलं मेमरि कार्ड फॉर्मट केलेलं होतं, बाकी तसंच होतं आणि अजुन एक मेसेज आलेला होता अजुन एक लिंक बाकी काही नाही.
आपापल्या ग्लासातलं पाणी संपवुन सगळे निवांत बसले, वेटरनं बिल आणुन दिलं, ३ बाटल्या मिनरल वॉटर ३८५/- टॅक्स सहित, बिल आल्यावर सगळे जण उठुन गेले अन मी बिलाकडं पाहात राहिलो, शेवटी पर्याय नाही हे उमजुन बिल दिलं अन निघालो, बाहेर आलो तर नित्याला एका रिक्षात बसवुन कुठंतरी पाठवलं जात होतं, माझ्या मनात एक शंकेची पाल चुकचुकली, पण तेवढ्यात मगाशीचा ड्रायव्हर येउन माझ्या गाडीची किल्ली देउन गेला, गाडी दरवाज्याच्यासमोर ठेवुन मागचं ट्रॅफिक जाम करुन ठेवलं होतं, त्यामुळं मला लगेच तिथुन निघावं लागलं, त्या रिक्षाला फॉलो करायचा थोडावेळ प्रयत्न केला पण बुधराणी मागच्या ब्रिजजवळ आमची चुकामुक झाली, पोलिसांकडे जावं का नको असा विचार करत असतानाच शकुताईचा फोन आला, तिला नित्याचा फोन आला होता तो घरीच येत होता. मग घाई करुन घरी गेलो. नित्या जाम घाबरलेला होता, दातखीळ बसायचीच राहिली होती त्याची. हा डाटाथेफ्ट्चा धंदा एवढा धोकादायक असेल याची आम्हाला कल्पनाच आलेली नव्हती.
मला मिळालेल्या निरोपानुसार रात्रीच पाषाणाच्या पत्त्यावर जाउन यायचं होतं, म्हणुन नित्याला काही न सांगता निघालो, साडेदहा झालेले होते, पत्ता सापडायला फार त्रास झाला नही, पहिल्याच मजल्याचा प्लॅट होता, बाहेर पाटी होती, एम एन बाटलीवाला. बेल वाजवली, पाच मिनिटं शांततेत गेली, दरवाजा उघडला गेला, आत ती आज भेटलेली आयटम होती तिनं एक पाकिट हातात ठेवलं आणि धाडकन दरवाजा लावुन घेतला, मी गुपचुप खाली आलो, आणि गाडीची चावी बहुधा वर पडली म्हणुन परत वर गेलो, तोच प्लॅट तोच दरवाजा अन पाटी होती आ. कृ, देशपांडे, माझ्या गाडीची किल्ली तिथंच पडलेली, ती घेतली पटकन खाली आलो, गाडीत बसलो, पाकिट उघडुन पाहिलं त्यात ५०० च्या नोटांची ८ बंडलं होती, पहिल्या मिटिंग मध्ये एवढीच रक्कम ठरली होती, जी लिंक आज मिळाली होती त्याची पण तेवढीच किंमत मिळणार होती, अशीच ४-५ कामं झाली की या धंद्यातुन बाहेर पडायचं असा विचार करुन गाडी स्टार्ट केली अन धुम घराकडं निघालो..

Print Page

Monday, October 10, 2011

स्टेट ऑफ द आर्ट - भाग ११


स्टेट ऑफ द आर्ट - भाग ११
एक दोन दिवस नित्याच्या होकाराची वाट पाहिली, त्याला एकदा स्पष्ट विचारलं तरी त्यानं स्पष्ट उत्तर दिलं नाहीच, आता मात्र मला या गोष्टी करण्याची भयंकर ओढ लागल्यासारखं होत होतं, दिवसभरात हेम्याबरोबर बोलणं व्हायचं, पण तो नक्की काय आणि कसं करणार याची कल्पना ना त्याला होती ना मला. नित्यानं आधीच सांगितल्याप्रमाणे या दोन दिवसात सगळ्या मशिन्सचे ड्राईव्हज, पोर्टस बंद करणं सुरु झालं होतं. ही सगळी क्लायंटची रिक्वायर्मेंट आहे असं सांगितलं गेलं. तिस-या दिवशी संध्याकाळी सुरेखाचा फोन आला, बाकीची विचारपुस करुन झाल्यावर तिनं पैसे ठरलेल्या वेळी देणार आहात ना हे विचारलं, मी हो म्हणालो आणि मग मात्र आता काहीतरी गंभीर पावलं उचलायची वेळ आली आहे हे लक्षात आलं. हेम्याची फाईल उघडली, त्याला विचारलं ’दोन दिवस इथं आहेस काय काय शिकलास काय काय समजलं आहे तुला ’ त्याचं उत्तर आलं ’ थांब दहा मिनिटं’ नंतर अचानक स्क्रीनवर कॉपी पेस्ट्चा बॉक्स ओपन झाला अन चक्क जवळपास ४२ जिबीचा डाटा येण्यास सुरुवात झाली, आधी ४० मिनिट रिमेनिंग होतं मग अचानक १२ मिनिट झालं अन एकदम १ मिनिट अन मग संपलंच. अवघ्या २ मिनिटात ४२ जिबि डाटा ट्रान्सफर झाला होता. लगेच हेम्या आला फाईलमध्ये ’ च्यायला हे लई लफडंय बे, तिथनं ओढायला जाम येळ जातोय अन इथं पण, छे तिच्यामायला ह्या पेक्षा पाटाला पाणी घातलेलं परवडलं’ मी बाहेर आलो, डाटा फोल्डर समोरच होते, हेम्यानं पहिलि चोरी आमच्याच ग्रुप मधल्या एका पोराच्या मशिन मधुन केली होती, त्याचं क्युबिकल माझ्या क्युबिकल पासुन जवळच होतं.
मी उठुन त्याच्याकडं गेलो, हाय केलं, त्याचा चेहरा प्रचंड गडबड्लेला होता,’ ओ मॅन शिट, माय ब्लडी डेटा हॅज गॉन, माय इ ड्राइव्ह इज एम्प्टी नाउ, व्हॉटस धिस, विल कॉल नितिन’ असं म्हणुन त्यानं फोन उचलला.
मी परत माझ्या डेस्कवर आलो, हेम्याला सांगितलं ’ ओके, हे सगळं परत नेउन ठेव’ त्यावर हेम्याच्या शांत रिप्लाय आला ’ परतीचा रस्ता सुधरंल का नाय म्हाइत नाय, बगु जमंल का ते’,आणि पुढच्या पाच मिनिटात अजुन दोन जणांच्या कडे कॉपि पेस्टचे बॉक्स उघडले गेले होते. आता हा हेम्या मलापण त्याच्याबरोबर आत घेउन जाईल तर बरं असं वाटलं, तेवढ्यात आमच्या प्लोअरची हिरोइन कम काकु ज्यादा लीलाच्या क्युबिकल मधुन ओरडण्याचा आवाज आला, जवळपासचे तिकडं गेलंच, मी पुरता भेदरलो होतो, उठुन उभा राहिलो तोच नित्या आत येताना दिसला, सुरा घेउन येणा-या कसायाला पाहुन बक-याला कसं वाटत असेल तसं मला वाटायला लागलं, तो त्या पोराच्या क्युबिकलकडं गेला आणि मी लीलाच्या. तिथली लोकं लगेच बाजुला होत होती शहाजोगपणे, लीला तर आधीच बाजुला झाली होती, मी वाकुन पाहिलं अन बोंबला तिच्यायला हेम्यानं पहिल्याच दिवशी माझ्या प्लॅनची वाट लावलेली होती,लीलाच्या मशीनवर स्क्रिन सेव्हर चालु होता, बदलणा-या फोटोंचा अन फोटो होते तलाठ्याला दाखवलेले.
हेम्यानं पहिला हिसका मलाच दिला होता, लीलाकडे हे फोटो असणं शक्यच नव्हतं आणि हे फोटो माझ्याकडचे आहेत हे मी सांगणं म्हणजे आत्महत्याच होती माझ्या करियरची. अक्षरश थरथरत परत आलो, हेम्या समोरच होता ’ काय बे जाम मजा येतीय मला तर ही ढकलाढकली करायला, ते सोड तुझं काम होतंय का नाय यातुन ते बोल’, मला खरं तर पुढचं शब्द टाइप करायचे होते पण भान न राहुन तोंडातुनच बाहेर पडले ’ ए गप तिच्यायला येद्या ***, नोकरी जाइल अशानं माझी ’ आवाज पण जरा नेहमीपेक्षा मोठा होता, फ्लोअरवरची सगळीजण माझ्याकडंच पाहात होती. हे माझ्या लक्षात लगेच आलं अन मी समोरच फोन आदळत सगळा रोख बायको या नेहमीच्या सुटकेच्या रस्त्याकडं वळवला.
आणि पुढच्या दहाच मिनिटात हा गोंधळ प्रचंड वाढला,हेम्या पिसाटला होता, लिलाच्या स्क्रीनवरचे फोटो गायब झाले होते तर नित्या अन त्याच्या हाताखालची विप्रोची पोरं, वेड लागल्यासारखं करत होती. ब-याच जणांचे इन्स्टंट मेसेंजर ओपन झाले होते अन बरंच काय काय, माझ्या मशिनला काहीच झालेलं नसुन मी सुन्न बसुन होतो, समोर हेम्याची फाईल ओपन होती, त्यात शब्द होते ’ बास का एवढं, होतील की पैसे जमा एवढ्यात.’ माझं डोकं अजुनच भिरभिरायला लागलं, रागारागात त्याला टाइपलं ’ भाड्या हे बंद कर सगळं, पैसे मिळणं सोड आहे ती नोकरी जाईल माझी.’ ’ ह्या ह्या ह्या’ चंद्र्कांता मधल्या यक्कुसारखं हेम्या हसला. थोडं भानावर येत, हेम्याला धमकी दिली ’ आणि नोकरी गेली ना तर हा लॅपटॉप पण जाईल अन तु सुद्धा त्यातच राहशील कायमचा, तुला कधिच बाहेर येता येणार नाही त्यातुन, समजलास काय तु ?’ ५ मिनिटं काहीच झालं नाही, पण हळु हळु गोंधळ कमी होत असल्याचं जाणवलं याचा अर्थ हेम्या शांत होत होता. मग पुन्हा वाक्य उमटलं ’ म्या हे समदं करु शकतो आता नक्की रस्ते अन गल्ल्या सांग कुटुन काय उचलायचं ते म्हंजे तेवड्च कराया बरं’ जीव भांड्यात पडणे म्हणजे काय ते अनुभवलं मी, तेवढ्यात तो भांड्यात पडलेला जीव पुन्हा बाहेर काढण्यासाठीच नितिन समोर येउन उभा राहिला, तुझा लॅपटॉप दे बरं जरा, आत घेउन जातो मी.’ दुसरा उपायच नव्हता माझ्याकडं गुपचुप लॅपटॉप त्याच्याकडं दिला अन गप्प बसुन राहिलो. आता सगळ्यांच्या बरोबर गप्पा मारायला मोकळा झालो होतो, लिला सरळ हाफ डे टाकुन निघुन गेलि होती, त्याआधी एच आर कडे गेलेली होति असं कळालं. नित्यानं त्याच्या सर्वर रुम मधुन बाहेर येउन सर्व काही क्लिअर असल्याचं आणि हा इश्यु नविन सर्वर टेस्टिंग मुळं झाल्याचं सांगितलं, परत आत जाताना माझ्याकडं अशा नजरेनं पाहिलं कि आता मला ४०‍% हवेत २० % वर भागणार नाही.
लंचला बाहेरच गेलो होतो नित्याबरोबर, नेहमीच जायचो त्यामुळं कुणाला संशय येण्याचा प्रश्नच नव्हता. मग तिथुनच नित्यानं त्याच्या पर्सनल फोनवरुन एक दोन फोन केले आणि रात्रीची मिटिंग फिक्स केली, नवनीत कार्डस, एबिसी चौकात अशा मिटिंगला जाण्याची माझी पहिलिच वेळ होती. लंच करुन पुन्हा ऑफिसला आलो, नित्यानं लॅपटॉप परत आणुन दिला होता, चालु केला तोच हेम्या समोर आला आणि टाइपलं ’ तो कोण तुझा मेव्हणा का बे, लै डोक्यावर बसलाय जनु, काय काय घातलं होतं आता आत, पळता पळता लई दमलोय, आता दोन दिस काय बी करणार नाय मि’ मला खुदकन हसु आलं, नित्याला फोन करुन विचारलं तर त्यानं सांगितलं की अ‍ॅंटिव्हायरस बरोबरच रजिस्ट्रि क्लिनर वगैरे बरेच लफडे वापरुन पाहिले होते पण हेम्याला बाहेर काढता आलं नाही, उद्या हार्डडिस्कच फॉर्मट करायची ठरलं आहे. लगेच उठुन त्याच्या केबिन मध्ये गेलो, ’ अरे हार्ड डिस्क फॉर्मट्ला टाकली तर हेम्या बसणार कुठं? यावर नित्याचं उत्तर होतं ’ कुणाची हार्डडिस्क, तुझी हार्डडिस्क आधीच माझ्याकडं आहे, त्यानं त्याच्या ड्रावरकडं बोट दाखवलं आणि हेम्या पण, समजलास आता ५० - ५० करायचं आपण. जा आता उगा सगळ्यांना संशन नको यायला’
मी बाहेर पडलो,तिथं उभा राहुन थोडंसं हसलो, परत जागेवर आलो अन हेम्याला विचारलं’ कुठं आहेस आता ? हेम्या म्हणाला ’त्याच काळ्या तुकड्यात आहे सकाळधरनं, फोकलीचं मगाशी लयच गरम झालं व्हता तो मोठा चंदेरी खोका’. याला नित्याचा मुर्खपणा म्हणायचा का हेम्याचा शहाणपणा याचा अर्थ लावत होतो, सकाळच्या प्रकारानंतर सगळे उच्चपद्दस्थ मिटिंग मध्येच होते त्यामुळं खाली फ्लोअरला कुणी फारसं कामाच्या मुड्मध्ये नव्हतंच. तेवढ्यात लिला व तिचा नवरा, जोर जोरात ओरडत एच आरच्या केबिनकडं जाताना दिसलॆ, आता लिला नेहमीचे फॉर्मल कपडे न घालता डार्क ब्राउन पंजाबी सुट घालुन आली होती, आधीच आखुड टॉप मागच्या बाजुला थोडा जास्तच आखुड वाटत होता. आणि सायबेजचा टिशर्ट घातलेला तिचा नवरा तिला अजिबात शोभुन दिसत नव्हता.
वेळ संपली, नित्याच्या केबिन मध्ये डोकावलं तो नव्हता, त्याच्या हाताखालच्या पोराला निरोप दिला अन पंच करुन घरी निघालो. घरी आलो, चिन्मया अन अनुचं स्वप्नविश्व रंगवणं चालु असावं, सकाळी अनु दुस-या मुलाबद्दल पहिल्याला कल्पना कशी द्यावी अशा प्रकारचं पुस्तक वाचत होती, तिचं तेच चाललं होतं. चिन्मया काही केल्या समजुन घ्यायला तयार नव्हती, ’ ते एवढं मोठं बाळ तुझ्या ढेरीत गेलंच कसं अन तुझी ढेरी तर केवढी लहान आहे आता ? असल्या डोकं फिरवुन टाकणा-या प्रश्नांना उत्तर देता देता अनु रडकुंडिला आली असावी, मी आल्यावर तिनं या चर्चासत्रातुन यशस्वी माघार घेतली अन ’ चिने, बाबा सांगेल हं तुला, तो मोठा किनै, त्याला शगलं येतं, आ तर ढढंम ढ आहे, हो किनै रे बाबा?’ असं म्हणुन अनु किचन मध्ये निघुन गेली अन मी माझ्याच लेकीसमोर शरणागतीची तयारी सुरु केली. ’ मी आज बाहेर जातोय जेवायला’ पटकन सांगुन टाकलं, उगा उद्या सकाळी दहिभात कोण खाणार, आता अनुला तर शिळं काहीच खायचं नव्हतं. थोडा वेळ चिनुचे प्रश्न टाळण्याचा यशस्वी प्रयत्न करुन तिच्याबरोबर खेळत बसलो, साडेआठला नित्याचा फोन आला, एबिसित जायचं होतं म्हणुन, थोडंसंच आवरलं अन लगेच खाली आलो. दार लावताना आदेश आलेलाच होता, ’ स्वताच्या पायावर चालत येउ शकाल इतकीच प्या, निदान आतातरी सांभाळा जरा’ इति अनु.
मी आणि नित्या वेगवेगळे जाणार होतो, पल्सार घेउन एबिसित आलो तेवढ्यात अजुन एका मित्राचा फोन आला ’शाजी जवळ उभा आहे तुला पाहिला तिथं एबिसित ये इथं लगेच’, त्याला म्हणलं की जमणार नाही एक दुसरं काम आहे’ पण त्यानं सांगितलं की बरेच जण येणार आहेत आणि थोडा वेळ थांबुन जा मग तु’ मग नित्याला फोन लावला, त्याला यायला एक तास होता, समोरची पार्टी अजुन आलेली नव्हती, मग एबिसितुन चालत शाजी मध्ये आलो, तिथं बरेच जण भेटले, एक दोन पराठे खाल्ले, आता खरंतर अशा मिटिंग आधी जेवणं अवघड होतं तरीपण आग्रह मोडणं शक्य नव्हतं, बरोबर एक तासानं नित्याचा फोन आला, नवनीत कार्डच्या दुकानात जमुन मग पुढं जायचं होतं. मित्रांना कसाबसा कटवुन निघालो नवनीत कार्ड हुडकत, सापडलं एकदाचं त्यात नित्याचा १०-१२ वेळा फोन झाला होता.
नवनीतच्या बिल्डिंगमध्येच एक सायबर कॅफे आहे, तिथं गेलो, एक मध्यमवयीन चष्मेवाला आणि एक आयटम, होय आयटमच होती ती पोरगी, डोळ्यावरचा चष्मा सोडला तर बाकी आयटमच होती. तो गृहुस्थ, ती पोरगी, नित्या अन मी वेगवेगळ्या मशिनवर बसलो, प्रत्येकाच्या समोर एक एक युझर आयडि अन पासवर्ड होता, जिटॉक ला एंटर करुन आमची चॅट मिटिंग सुरु झाली, मेसेज टाईप करायचा क्रम ठरलेला होता, बदाम सात सारखा अगदि हातात पत्ते असले तरि आपला डाव आल्याशिवाय टाकायचे नाहि आणि मला आश्चर्य वाटलं की कोणताही कोड नव्हता, सगळं शुद्ध मराठी मध्ये रोमन मध्ये टाइप करुन, मिटिंगच्या शेवटी, मला आणि नित्याला दोन हाय एंड मोबाइल मिळतील येत्या ३ दिवसात घरी आणि त्यावरुन आम्हाला ज्या घरात चोरी करायची आहे त्याचा पत्ता मिळणार होता. ३ दिवसात प्रि पेड कार्डाची सोय आम्हालाच करायची होती, अन ते झाल्यावर एका प्रख्यात डिटिएच कंपनीचे रिचार्ज करायचे होते, ज्यावरुन तो नंबर त्या आयटमला मिळणार होता, कसा कुणास ठाउक आणि ते विचारायची आम्हाला गरज नव्हती.
तिथुन निघालो, एका धुंदीत होतो आणि पहिला फोन केला अन अंदाज अगदी बरोबर निघाला ज्योतीकडुन मिळालेला नंबर होता तो अन फोन आत कॅफेत वाजत होता.मग दुसरा फोन केला मगाशीच्या मित्रांना कारण उद्या काही झालंच तर या वेळात फक्त मी आणि नित्या एकमेकांच्या संपर्कात होतो हे सिद्ध होणं अवघड झालं असतं, मग नंतर फोन केला अनुला तिला ही चांगली बातमी दिली की मी आज फक्त बाहेर खाउन घरी येत आहे, तिचा विश्वास बसला नाहीच मग तिला सांगितलं येतोच आहे घरी यु कॅन चेक विथ युअर ब्रेथ अ‍ॅनलायझर.....
क्रमशः


Print Page

Thursday, October 6, 2011

चपला आणि सत्कार - 2


....सगळ्या फोटोच्या शेवटी उरलेल्या जागेत आता टाकायचीच म्हणुन टाकलेली एक बातमी होती, बाकी बातम्यांबरोबर आणि फोटो बरोबर न जुळणारी, पण त्यामुळेच लगेच नजरेत भरलेली., संचारची घडी घालुन ती बातमी वाचायला सुरुवात केली.
- पुढे चालु
स्था. वार्ताहर - सोलापुर ग्रामिण
काल रात्री उशिरा मिळालेल्या बातमीनुसार, सोलापुर ते तुळजापुर रस्त्यावर हिप्परगा तलावाच्या रस्त्यावर शेळके वस्तीच्या मागील बाजुस एक बेवारस प्रेत सापडले असुन, सदर प्रेत पुरुषाचे असुन अंगात निळ्या रंगाचा चौकडा शर्ट असुन तपकिरी रंगाची बॅगी पॅंट आहे. सदर प्रेताच्या पायात निळ्या रंगाच्या स्लिपर आहेत. या प्रकरणाचा तपास बोरामणी ग्रामीण पोलिस स्टेशनचे अंमल हवालदार श्री. बनसोडे करत असुन,या व्यक्तीबद्दल कोणाला काही माहिती असल्यास तात्काळ बोरामणी पोलिस स्टेशन येथे संपर्क करावा असे आवाहन सोलापुर ग्रामीण पोलिसांकडुन करण्यात आले आहे.
एक दशांश कॉलम मध्ये बसवण्यात आलेली बातमी, वर १७-१८ विसर्जन मिरवणुकीचे फोटो असताना याच पानावर छापण्यामागे काय उद्देश असावा याचा विचार करता करता, समोरुन कुणीतरी आलं आणि चहाचा कप बाजुच्या खिडकीत ठेवुन गेलंय याची जाणिव होवुन हर्षद भानावर आला. चहा घेतला. काल विसर्जन मिरवणुक बघायला जाण्यासाठी लवकर घरी आल्याने आज हापिसात लवकर जाणे भाग होते. लग्नानंतरचा पहिला श्रावण, पहिली मंगळागौर, पहिला गणपती सगळं सगळं पहिलं व्यवस्थित पार पडलं होतं. फक्त गणपती विसर्जन करावा लागला याबद्दल आईला थोडं,...
आवरुन झाल्यावर डबा घेउन स्कुटीला किक मारली, नेहमीच्या रस्त्याने न येता चौपाडातुन जावं म्हणजे कोण कोण आज साईट्वर येणार आहे अन कुठं पर्यंत आलंय हे कळेल म्हणुन मुद्दाम वाट वाकडी करुन गाडी चौपाडात घातली, बालाजी मंदिराच्या बाजुला एक विटांचा ढिगारा होता, तिथल्या मंडळानं गणपतीसमोर पाण्याच्या कारंज्याची आरास केली होती पण मिरवणुकीला अडथळा होतो म्हणुन तो हौद तोडला होता, त्याच्याच विटा पडलेल्या होत्या, त्याच्यामागुन धुर येत होता, रबराचा व प्लॅस्टिकचा घाणेरडा वास येत होता अन तिथुन तांबटक-यांच्या समोरुन आत जाणा-या गल्लीत पुर्ण सामसुम होती. मागं मशिदीच्या बाजुला उभारलेली कापडाची पांढरी शुभ्र भिंत अजुनही तशीच होती, गुलालानं लाल भडक झालेली,तिथला सगळा रस्ताच लालभडक झालेला होता.
तिथुन पुढं जाता जाताच, कोप-यावर बंदोबस्तासाठी लावलेल्या पोलिसांच्या तंबुत पण काही हालचाल नव्हती. सण संपल्यानंतरचा एक निवांतपणा होता.तेवढ्यात मागुन हाक आली म्हणुन गाडी थोडी स्लो करुन बाजुला घेतली अन थांबला, पाहतो तो पंढरीनाथ होता, त्याला सगळे नाथ म्हणायचे. याचं कळत नकळत वय सगळं तालमीत गेलेलं अन तालमीबाहेर काही जग असतं हे समजलं तेंव्हा त्या जगातली याची अशी बरीच माणसं निघुन गेलेली होती.
नाथ जवळ आला अन डायरेक्ट विचारलं ’ अबे तुझ्या कडं ती बोरामणीची लमाणं होती ना खोदाईकामाला, आज आहेत का कामावर? हर्षद गोंधळला, ५ फुट उंची अन ७० किलो वजन असलेला अन दोन्ही कान सुपारी घालुन फोडलेला नाथ डायरेक्ट आपल्या लेबर बद्दल का विचारतोय हे कळालंच नाही. ’ हां बे आहेत की, येड्या**चेत लई, विसर्जन म्हणुन नवव्या दिवशीपासुनच सुट्टी केली होती, काल रात्री पेमेंट करणार नाही असं सांगितल्यावर आज आलेत साईटवर सात वाजताच. का बे काय झालंय? नाथाला जरा बरं वाटलं असावं, जवळ येत म्हणाला’ गाडी अशीच घे तरटी नाक्याला, मी येतो तिथं’ जा बे, तिच्यायला तरटी नाका, सकाळी सकाळी, दुसरं कुणी नाही का सापड्लं भाड्या तुला, आधीच सकाळपासुन साहेबाचा फोन आलाय ३ वेळा लवकर लवकर ये अन त्यात तु हे लफडं घाल माझ्या गळ्यात जा बे जा तिकडं तुच’ हर्षदनं सरळ सरळ झिडकारलं, नाथानं लगेच झब्याच्या खिशातुन संचार काढला आणि पान नंबर ४ वरची तीच बातमी काढुन पुढं धरली,; वाचलंय ना बे हे, चल गप भाड्या,’ असं म्हणुन स्कुटीवर मागं बसला सुद्धा.
हल्ली स्कुटीला जास्तीत जास्त ४० किलो वजन मागं नेण्याची सवय पडलेली एकदम लोड डबल झाल्यावर मालकासारखीच कुरकुर करत ती पण गप्प निघाली, थांबली ती डायरेक्ट मयुर रेस्टारंट समोर. नाथ उतरला अन सरळ रस्त्याच्या पलिकडं जात म्हणाला ’ आत जाउन बस बेसिन जवळच्या टेबलावर मी येतोच मावा घेउन.’ गुटख्याच्या या युगात गेली १५-१६ वर्षे हातानं रगडुन केलेला मावा खाणारा नाथ एकटाच.
हर्षद आत जाउन बसेपर्यंत नाथ आलाच’ तिथं विटामागं पेटवुन दिलंय पाह्यलं का ? ’ नाथाच्या आवाजात गडबड होती, हर्षद म्हणाला ’ हो सोमपावाल्यानी दोन दिवसाचा कचरा एकदमच पेटवलाय’ एवढं ऐकलं अन नाथानं हर्षदच्या मानेला धरलं अन झटक्यात मान खाली वळवली, मानेला बसलेला झटका फार कमी होता त्याच्या दहापट झटका बसला त्याला खाली बघुन, नाथाच्या पायात चपला नव्हत्या. नाथानं मान सोडली तशी भेदरलेल्या चेह-यानं त्याच्याकडं पहात हर्षद बोलला ते चाचरतच ’ म्हंजे, दिन्याला ?’ ’ नाय बे, दिन्याला काय हात घालतायत चोर चुक्काळ्ळीचे, त्यांच्या **त दम आहे का तेवढा, शिंदेच्या मदनला घेतला मिरवणुकीच्या टायमाला, च्यायला आपण ते तिथं मशिदीसमोर गुलाल उडवत होतो ट्रॅक्टरच्या फुकणीतुन तर इथं ह्या फुकण्यांनी हात मारला बरोबर,*न*त साले, सगळे हरामी बे एकजात, ति**ला काल परवा आलेलं पोरगं ते अजुन दोनशे जोरापर्यंत पण पोचलं नव्हतं, नुसता प्याद्याला प्यादं उडवलंय, आता ह्यांच्या** सिद्दा नेम वजीरावरच टाकतो बघ.
दोन मिनिटं गेली, जरा वातावरण शांत झाल्यासारखं झालं असं वाटलं, तेवढ्यात नाथानंच माहिती दिली, ' या वक्ताला १२ जोड पेटवुन दिलेत, अन पक्कं ठरवलंय भवानीच्या पायावर डोकं ठिवुन आलो ना कोजागिरीला की तिथंच रुपाभवानीच्या देवळाबाहेरच सत्कार समारंभ ठेवायचाय, त्या पेक्षा जास्त वेळ नाय लागु देणार आता, बघंच तु'. ’ अबे भाड्या, तुला काय मज्जा बघायला ठेवलाय का मालकानं का बायप्राडक्ट आहेस त्याचा, दोन पुरी भाजी अन दोन कुंदा आण झटदिशी’ शेवटचं वाक्य तिथल्या एकुलत्या एक वेटरला आर्डर देण्यासाठी होतं.
क्रमशः

Print Page

Tuesday, October 4, 2011

चपला आणि सत्कार


दै. संचार - तारीख - १३.०९.२०११ पहिले पान
स्था. वार्ताहर - सोलापुर शहर
दिनांक ११ सप्टेंबर रोजी शहरात श्री गणॅश विसर्जन मिरवणुक सकाळी साडेदहा वाजता सुरु झाली. मिरवणुकीच्या दोन्ही मार्गावर बंदोबस्तासाठी शहर पोलीस व राज्य राखीव दलाच्या ८ तुकड्या तैनात करण्यात आलेल्या होत्या. सदर वृत्त हाती येईपर्यंत मानाच्या १२ गणपतींपैकी ३ गणपतींचे विसर्जन पुर्ण झालेले असुन, पत्रा तालिम मंडळाचा गणपती मल्लिकार्जुन देवळाच्या चौकात तर पाणिवेसचा गणपती टिळक चौकात होते. या वर्षी पाणिवेस मंडळाने डॉल्बी स्पिकरच्या भिंती न उभ्या करता फक्त ढोल व ताशे असाच मिरवणुकीचा थाट केल्याने समाजातील सर्व थरातुन कौतुक केले जात आहे. या बद्दलचे अधिक फोटो पान क्रमांक ४ वर.
......................................................................
एकतर काल पेपर नाही आणि आज ही नेहमीच्या बातम्या वाचुन निराश झालेला हर्षद, माधवी चहा देते का याकडे लक्ष देउन संचारची पानं उलटत होता. लग्नाआधी घरात नियमित मिळणारा चहा लग्नानंतर ब-याच प्रेस्टीज प्वाईंट पैकी एक का होतो यावर त्याचा मेंदु एका बाजुला विचार करतच होता, आता चवथ्या पानावरचे फोटो बघावेत, चुकुन एखादा आपला फोटो असेल असा विचार करुन तो फोटो पहायला लागला, सगळ्या फोटोच्या शेवटी उरलेल्या जागेत आता टाकायचीच म्हणुन टाकलेली एक बातमी होती, बाकी बातम्यांबरोबर आणि फोटो बरोबर न जुळणारी, पण त्यामुळेच लगेच नजरेत भरलेली., संचारची घडी घालुन ती बातमी वाचायला सुरुवात केली.
स्था. वार्ताहर - सोलापुर ग्रामिण
,,,,
------------------
अर्थातच - क्रमश :


Print Page